เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน ฉันตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของพี่โฮป เขายังคงหลับสนิท ใบหน้าคมเข้มดูผ่อนคลายจนฉันเผลอมองนานเกินไป
"มองขนาดนี้คิดค่าดูดีมั้ย?" เสียงทุ้มต่ำทำให้ฉันสะดุ้ง
"พี่โฮป! น้องไม่ได้ตั้งใจ..." ฉันรีบพลิกตัวหนี แต่เขาดึงฉันกลับมาซุกในอ้อมแขนเหมือนเดิม
"รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เขาเอ่ยพลางยกมือลูบหัวฉันเบาๆ รอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้ใจฉันเต้นแรงไม่หยุด
พี่โฮปขับรถมาส่งฉันที่มหาวิทยาลัยในเช้านั้น เหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้ต่างออกไป เพราะเราไม่ได้เงียบกันเหมือนก่อน เราหัวเราะและพูดคุยอย่างสบายใจ
"ถึงแล้ว ขยันเรียนนะ เดี๋ยวเย็นนี้พี่มารับ" เขาพูดพร้อมยิ้มบางๆ
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันยิ้มตอบ ก่อนจะลงจากรถ
ระหว่างทางเดินเข้าตึก ฉันรู้สึกเหมือนทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน เพื่อนในกลุ่มก็ดูจะจับพิรุธได้ตั้งแต่เช้า
"ทำไมวันนี้ยิ้มหวานดูสดใสจัง?" ญาริณแซว
