คำถามนั้นเล่นเอาคนฟังอย่างฉันจุกอกจนไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง ไหนจะแววตาที่ไม่ปิดบังความรู้สึกของคนตัวสูงตรงหน้าอีก
ผิดหวัง เสียใจ ที่ฉันทำกับเขาวกไปวนมา
อยากเจอ แต่แค่เจอได้ไหมถ้าพูดคุยกันแล้วฉันยิ่งกลายเป็นผู้ร้ายในเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บซ้ำ ๆ
“มิลา” เพราะฉันไม่ยอมตอบอะไรอีกฝ่ายจึงเรียกเสียงเข้ม
“ขัดไม่ได้ค่ะ”
“อืม” คำตอบในลำคอสั้น ๆ แต่ทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันเหมือนถูกมีดนับร้อยเล่มกรีดลงช้า ๆ
“อย่ามาที่แบบนี้คนเดียวอีก มันอันตราย”
“คงเพราะอยากเจอเฮียมั้งคะก็เลยเลือกมาที่นี่”
“คำพูดของหนูกำลังฉุดรั้งเฮียเอาไว้” คนตัวสูงถอนหายใจเบา ๆ เขาคงเหนื่อยกับเรื่องของเรามาก
“มิลาขอโทษ”
“กลับไปก่อนที่มาลิคมันจะรู้”
“ได้ข่าวว่าคุณพ่อหาคู่ให้เหรอคะ” ฉันเม้มปากแน่นรู้สึกว่าตัวเองเอ่ยคำที่ไม่ควรถามออกไป
ถามอะไรออกไป เฮ้อ!! มิลา ถามคำนี้ทำไมกัน
“รู้ได้ยังไง”
“มาลิคบอกค่ะ”
“อืม แต่เฮียไ
