คิดมาตลอดว่ามินจะอยู่ข้าง ๆ ข้ามผ่านปัญหาด้วยกัน แต่หลาย ๆ อย่างทำให้เริ่มเชื่อในสิ่งที่คาแลนบอก
“มิลาคิดดีแล้วค่ะ”
เหมือนคนตัวโตกำลังกลั้นใจรอฟังคำตอบจากฉันเมื่อพูดออกไปแล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“จะกลับไปหามันไหม?”
“ต้องกลับไป มิลาทิ้งเจ้าความหวังเอาไว้ไม่ได้”
“เลือกแล้วนะ ถ้าหนูทิ้งเฮียอีกครั้ง…”
“ไม่ทิ้งแล้ว ครั้งนี้มิลาจะจับมือเฮียแน่น ๆ”
ฉันซบลงบนแผงอกแกร่ง ความรู้สึกสบายใจแบบนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้ว ทั้งที่เลือกหันหลังให้น้องสาวแต่ตอนนี้รู้สึกโล่งใจมาก ๆ
“รู้ไหมว่าเฮียดีใจมาก ๆ”
“อื้อ”
แขนแกร่งกำชับกอดแน่นพร้อมก้มลงมาจูบบนเส้นผมนุ่ม เราสองคนนั่งอยู่ในท่านี้นานเกือบยี่สิบนาทีโดยไม่มีใครพูดอะไร รู้แค่ว่าเวลานี้เราคือความสบายใจของกันและกัน
… เลือกแล้วครั้งนี้จะไม่หันหลังให้คาแลนอีก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำให้ฉันต้องผละใบหน้าออก หันมองที่จอมือถือพร้อมขมวด
