ฉันนั่งมองดวงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาบนท้องฟ้า ไม่ได้นอนทั้งคืนเอาแต่ร้องไห้และรอฟังข่าวว่าเจอคาแลนแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครติดต่อมา ความเหนื่อยล้าทำให้แทบไม่มีแรงลุกขึ้นไปไหนจนต้องนอนฟุบลงบนโซฟา
“กินข้าวหน่อยนะครับคุณมิลา”
“พี่เจต จะ... เจอเฮียหรือยังคะ”
“ผมสั่งอาหารมาให้ต้องกินนะครับ ถ้านายกลับมาแล้วเห็นคุณมิลาเป็นแบบนี้ผมโดนดุแน่ ๆ”
“จะกลับมาใช่ไหม เฮียจะกลับมาหามิลาใช่ไหมคะ” เพียงแค่เอ่ยน้ำมันเสียงสั่น คราบน้ำตายังคงเปื้อนแก้มตั้งแต่เมื่อคืน
“ครับ” พี่เจตเองก็เอ่ยตอบเสียงสั่นเครือเหมือนกัน เขาพยายามเข้มแข็งต่อหน้าฉัน “นายจะกลับมาแน่ ๆ”
“ช่วยเป็นพี่ชายคนเดิมให้มิลาได้ไหมพี่เจต มิลาไม่เหลือใครแล้ว ตอนนี้มันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตกสลาย” ฉันขอร้องคนตรงหน้า เพราะต้องการความสบายใจ จากพี่ชายที่แสนดีคนนี้ ที่ผ่านมาถึงจะเคยพูดตักเตือนไปหลายครั้งแต่พี่เจตยังคงมองฉันด้วยสายตาท
