วันต่อมา
จริง ๆ ฉันนอนไม่ค่อยหลับเพราะเป็นห่วงน้องสาวถึงแม้คาแลนจะรับปากแล้ว และให้คนไปคอยจับตาดูที่คอนโด แต่ก็ยังเป็นกังวลอยู่ดี
เป็นห่วงว่ามินจะกินข้าวหรือยัง กินยาตรงเวลาไหม เพราะตอนที่อยู่ฉันเป็นคนจัดเตรียม มินทำอะไรเองไม่ค่อยได้น้องชอบวูบ
“ตื่นแล้วเหรอครับ” คาแลนเปิดประตูห้องเข้ามาทักทายด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม เราสองคนไม่ได้นอนด้วยกัน
“ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบ รู้สึกประหม่าเล็กน้อย มันไม่ค่อยชินเท่าไรที่เรากลับมาอยู่ด้วยกันหลังจากห่างหายไปนานหลายปี
“อาทิตย์หน้าเฮียต้องกลับกรุงเทพฯ”
“มิลาไปด้วยได้ไหมคะ” คนตัวสูงรีบส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะอธิบายให้เข้าใจ “หนูต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน เฮียกลัวเรื่องความปลอดภัย”
“แต่มิลาอยากไปเจอน้อง”
“เราคุยกันเข้าใจแล้วนะมิลา หนูอย่าดื้อสิครับ”
“อื้อ มิลาขอโทษค่ะ”
“อยากออกไปเดินเล่นไหม”
“อยากค่ะ”
“โกรธ?”
เพราะฉันตอบห้วน ๆ คนตัวสูงก็เลยขมวดคิ้
