เคย์เดนเดินออกไป ส่วนฉันก็มองจอโทรศัพท์อยู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจรับสาย
(เฮียโทรไปตั้งนานทำไมหนูเพิ่งรับสาย)
“คือ…”
(มีอะไรหรือเปล่า หืม)
ฉันเม้มปากแน่นหัวใจเต้นรัวเพราะความกลัว กลัวจะถูกดุ กลัวถูกโกรธ กลัวหมดทุกอย่างเลย
(มิลาเป็นอะไรบอกเฮียได้ไหมคะคนดี)
“มะ... มิลาติดต่อมิน”
(…) พอพูดแบบนั้นคาแลนก็เงียบไป หากไม่ได้ยินเสียงหายใจคงคิดว่าเขาตัดสายไปแล้วแน่ ๆ
“เฮียพูดอะไรกับมิลาหน่อยได้ไหม”
(…)
“เฮียอย่าเงียบมิลาขอโทษ”
(ทำไมหนูไม่เชื่อฟังเฮียเลย)
“มิลาขอโทษ” ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดจริง ๆ ยิ่งคาแลนเงียบมันยิ่งกลัว ทุกครั้งที่เขาเงียบนั่นแปลว่าโกรธจริง ๆ
(เอาไว้ค่อยคุยกันนะ เฮียต้องเปลี่ยนแผน)
“… เพราะมิลาเหรอคะ”
(เอาไว้หนูพร้อมที่จะเชื่อใจเฮียแล้วเราค่อยคุยกัน)
“… เฮีย”
สายถูกตัดไปก่อนที่ฉันจะทรุดตัวลงร้องไห้ ยิ่งคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย คาแลนต้องเผชิญห
