ไม่รู้นานเท่าไรที่ฉันร้องไห้กอดคนตัวสูงเอาไว้ ทรมานจัง ทั้งที่คิดว่าสักวันหนึ่งมันต้องมาถึงแต่มันเร็วเกินไป เร็วจนเตรียมตัวตั้งรับไม่ทัน
ไม่อยากให้คาแลนคิดว่าฉันไม่รักเขาเลย แต่เหมือนจะห้ามไม่ได้เพราะอีกฝ่ายคงคิดไปแล้ว
“พรุ่งนี้เฮียจะไปส่งหนูคืนให้กับมัน”
“นอนด้วยกันได้ไหมคะ”
“อย่าดีกว่า เฮียกลัวใจตัวเอง กลัวจะเห็นแก่ตัวรั้งหนูเอาไว้อีก”
“… มันไม่ใช่การเห็นแก่ตัวมันคือความรักต่างหาก”
“แต่ความรักของเฮียกำลังทำให้หนูอึดอัดนะมิลา”
ทุกคำพูดของฉันเขาเก็บมาคิดทั้งหมดเลยสินะ อยากตีปากตัวเองแรง ๆ จัง เผลอสร้างบาดแผลให้คนที่บอกว่ารักมากอีกแล้ว
คนตัวโตใช้สองมือดันตัวฉันที่กำลังสวมกอดออกช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำไม่แพ้กัน
“ถ้าหนูอยากจะลืมเรื่องราวของเราเฮียจะไม่ห้าม อยากจะเริ่มใหม่กับใครก็ได้ไม่ต้องยึดติดกับเฮียอีก”
“พะ... พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“เฮียก็จะพยายามลืมเรื่องราวของเราเหม
