ฉันเม้มริมฝีปากแน่นหัวใจดวงน้อยเต้นรัว ลอบหันมองท่าทางของมาลิคที่นั่งข้าง ๆ
“ลังเลอะไร หรือมึงอยากได้อะไรเพิ่มเสนอมาสิ” คาแลนพูดขึ้นเพราะมาลิคเอาแต่เงียบ
นี่มันไม่ใช่สิ่งที่อยากให้เขาพูด จะยอมเสียทุกอย่างเพื่อเอาตัวฉันกลับไปทำไม คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะดีอย่างนั้นเหรอ กลับกันยิ่งเห็นเขาทุ่มขนาดนี้ฉันยิ่งรู้สึกแย่
“แค่ผู้หญิงคนเดียวมึงอยากได้คืนขนาดนั้น?”
“แล้วมึงกล้าคืนให้กูไหม”
“ลงทุนยอมแลกทุกอย่าง มึงมันโง่คาแลน”
“กล้าหรือเปล่า?”
“หึ!! ทำไมต้องให้ในเมื่อมิลาเป็นสมบัติของกู”
เหอะ!! สมบัติอย่างนั้นเหรอ คำพูดของมาลิคมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง
“หมาที่มันชอบขโมยของคนอื่นไปจุดจบมันจะเป็นยังไงมึงรู้ไหม”
“กูไม่สนใจ”
“ฟังหน่อยกูอยากบอก”
“…”
“หมาตัวนั้นคงคิดว่ามันอยู่เหนือคนอื่น หึ!! ทั้งที่ความจริงมันอยู่ได้แค่ใต้ตีนกูเท่านั้น”
“ไอ้คาแลน!!!” มาลิคกำมือแน่นจนฉันเริ่มกลัวว่าทั้
