“ฉันรู้แล้วค่ะ เดี๋ยวตามไป”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ดามัสก้มศีรษะให้ก่อนผละไป แต่ไม่วายหันมามองคนสวนหนุ่มที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่ด้วยความสงสัย เหมือนทั้งสองคนมีอะไรกัน ยิ่งเห็นสายตาอีกฝ่ายแล้ว เขาต้องขมวดคิ้วมุ่น
“รอฉันด้วยค่ะ” อญู่ร่ารีบเรียกดามัสเอาไว้ เธอไม่อยากอยู่กับนายไกรสองต่อสองอีก
ชายหนุ่มมองตามร่างหญิงสาวที่รีบเดินตามคนรับใช้ไปไม่วาง ก่อนจะผละออกจากที่ตรงนั้น
สิ่งที่เธอต้องเลือก
“มาแล้วเหรอแม่ราร่า”
เสียงไม่เป็นมิตรที่เอ่ยขึ้นทันทีที่อญู่ร่าเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่ทำให้หญิงสาวชะงักหันไปมองแม่เลี้ยงด้วยสายตานิ่งๆ
“ค่ะ คุณน้ามีอะไรคะ”
อญู่ร่าถามเสียงเรียบ พยายามไม่สนใจสายตาที่มองเธออย่างไม่เป็นมิตรไม่แตกต่างจากน้ำเสียง
“ราร่า น้าขอพูดตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม” อารตีนั่งไขว่ห้างเปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงติดจะเคร่งเครียด
“ค่ะ หนูรอฟังอยู่” อญู่ร่ามองสบตาแม่เลี้ยงแน่ว
