เห็นอาการสั่นผวาของคนใต้ร่างเขาก็กระซิบถามเสียงดุดัน ทำเป็นฝีปากกล้ากับเขา นึกว่าจะเก่งจริงเหมือนปาก ฟารุกบีบปลายคางสวยเอาไว้จนเธอรู้สึกเจ็บแปลบ
“คนสารเลว พระองค์มันน่ารังเกียจที่สุด”
“ปากดีนักนะฟาตีมา แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าความน่ารังเกียจมันเป็นยังไง”
ใจเธอหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม เขาดูร้ายกาจน่ากลัวนัก เธอยอมรับว่าเริ่มกลัว แต่ก็แข็งใจตอบโต้เขาด้วยการดิ้นหนีอีกครา เธอไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆ
“ถึงพระองค์จะไม่ทำอะไรน่ารังเกียจเหมือนตอนนี้ ก็น่ารังเกียจอยู่แล้ว”
“เจ้า” ฟารุกโมโหเมื่อเห็นดวงตาอวดดีและคำพูดที่พ่นออกมาของคนใต้ร่าง เขาฉีกกระชากชุดนอนเนื้อดีออกจากกายสาวจนขาดติดมือออกมา
ฟาตีมากรีดร้องอย่างตกใจ ผิวผุดผ่องใต้ร่มผ้าปรากฏโฉมให้ดวงตาคมได้พิศมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ฟารุกกลืนน้ำลายลงสู่ลำคอที่แห้งผาก เขายอมรับกับตัวเองว่าตะลึงในความงดงามของเธอยิ่งนัก
“คิดเหรอว่าเราจะปล่อยให้เจ้ารอด” ไม่อย
