"มึงหายหัวไปไหนมาตั้งนานสองนาน เขาแดกกันจนอิ่มหมดแล้ว"
ไอ้ตงด่าผมทันทีที่ผมเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะแล้วปรากฏว่าเพื่อนๆ กินข้าวอิ่มจนจะเช็กบิลอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรเรียกเช็คบิลเลย"
"อ้าว! แล้วมึงไม่กินเหรอ"
"กูอิ่มแล้ว เดี๋ยวกับไปกินที่บ้าน"
ผมพูดพลางหลุดยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงความซาบซ่านเมื่อครู่ที่ยังหลงเหลืออยู่ในใจ จนไอ้ตงมองหน้าผมด้วยความงุนงง
"ไปโดนตัวไหนมาวะ ก่อนหน้านี้ยังหงอยเป็นหมาอยู่เลย มึงแอบไปกินอะไรมา"
"อาหารวิเศษโว้ย อร่อยกว่าที่พวกมึงแดก 10เท่า"
"ขนาดนั้นเชียว...ไม่มาแบ่งพวกกูแดกบ้างวะ"
"ไม่ได้! เพราะกูกินได้คนเดียว เรียกเช็คบิลดิ เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง"
"โห...เจ๋งว่ะ...จัดมาเลยครับเฮียโช"
ผมโยนกระเป๋าสตางค์ให้ไอ้ตงจัดการค่าอาหาร ก่อนจะนั่งรอด้วยอาการยิ้มไม่หุบ ยัยนี่เก่งจริงๆ ทำหัวใจของผมพองโตได้ขนาดนี้ ผมแทบเป็นบ้ามาครึ่งค่อนวัน แต่เพียงแค่ได้สัมผัสเธออาการเหล่านั้นก
