ตุลย์หันไปมองมารดาที่กำลังจ้องมองมายังตนด้วยแววตาเปี่ยมสุข แววตาของนางเปี่ยมไปด้วยความตื้นตันใจและเอ่อล้นด้วยน้ำใสซึ่งกำลังไหลอาบแก้มลงมา
"คุณแม่ครับ..." ความรู้สึกดีใจจุกแน่นในอกจนพูดไม่ออก การได้เจอบุตรชายในรอบเกือบสิบปีทำให้นางกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ตุลย์รีบเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นมารดา ร่างสูงกำยำนั่งคุกเข่าลงบนพื้น สองมือพนมก้มกราบแทบเท้ามารดา คุณลักษมีจึงทรุดตัวนั่งลงโอบกอดบุตรชายไว้ นางร่ำไห้ออกมาด้วยความดีใจ
"ผมขอโทษครับ ขอโทษที่ห่างหายไปสิบปี..." น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ ชายหนุ่มหยัดใบหน้าขึ้นมาจ้องมองมารดาด้วยแววตาแดงก่ำ
"ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรเลย สิบปีนั้นมันสูญเปล่าไปแล้ว เพราะวันนี้แม่ได้พบลูกแม่ก็ดีใจที่สุดในชีวิตแล้ว น้องเอมต้องดีใจที่สุดในชีวิตเหมือนกันนะลูก" นางปลอบใจบุตรชาย น้ำเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นแห่งความปลื้มปีติยินดี พ่อบ้านแม่บ้านต่างพากันร่ำไห้ดีใจที่เห็นชายหนุ่มกลั
