อรุณเช้าหน้าหนาว
แพขนตางอนกะพริบถี่ รู้สึกตัวตื่นเมื่อได้รับไออุ่นจากพระอาทิตย์ยามสาย แสงตะวันสาดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเข้ากับม่านตา รสาจึงปิดเปลือกตาลงอีกครั้งพลันซุกใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสีขาว ท่อนแขนกำยำของสิงห์กอดรัดเอวบางแน่นยิ่งขึ้น รับรู้ได้ถึงความร้าวระบมไปทั่วกายบอบบาง
"อืออ...เจ็บจังเลย" รสาครวญครางในลำคอเพราะความเจ็บปวด คิดไม่ถึงว่ารสรักร้อนแรงที่ไม่ได้ต่างจากทุกครั้งจะทำให้เธอรู้สึกปวดเมื่อยถึงเพียงนี้
"เป็นอะไรครับ"
"ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลยค่ะ สงสัยเมื่อคืนคุณสิงห์จะทำแรงไป"
"อื้อ...ขอโทษครับ" เขาเอ่ยเสียงพึมพำ ยังคงงัวเงียอยากจะหลับต่ออีกสักตื่นใหญ่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงคลอเคลียปลายจมูกโด่งบนแผ่นหลังขาวเนียนของภรรยา ริมฝีปากอิ่มผุดยิ้มมุมปากกับสัมผัสอ่อนโยนที่คุ้นชินและเอาแต่โหยหา
"สายแล้ว คุณสิงห์ไม่ไปทำงานหรือคะ?" รสาถามเสียงเบาในลำคอ ร่างบางพลิกกายเชื่องช้าหันเ
