"จอดรถ รสาครับ...อึก! จอด" สิงห์ทำท่าทางพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียน รสาซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่จำใจหักพวงมาลัยจอดข้างทาง เหลือบมองนาฬิกาบนหน้าปัดรถก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว
"คุณสิงห์จะอ้วกหรือคะ?" รสาเอ่ยถามเสียงเบา นึกหงุดหงิดใจที่สามีดื่มไวน์มากเกินไปเสียจนเมาแทบไม่ได้สติ กลายเป็นเธอต้องเป็นฝ่ายขับรถให้แทน
"ฉันแค่รู้สึกเหมือนจะอ้วก ฉันไม่ได้เมาขนาดนั้น ปกติฉันเมาก็ไม่เคยอ้วกด้วย" สิงห์หลับตาพริ้มแม้จะพูดจาแทบไม่ได้ศัพท์
"ไม่ได้เมาขนาดนั้น แต่ว่าเมามากจนพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะคะ" รสาส่ายหน้าเล็กน้อย มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำที่วางอยู่เบาะหลังมาวางลงบนตักแกร่งของสามีหนุ่ม
"อะไร?"
"ก็ขวดน้ำไงคะ เมาจนไม่รู้จักขวดน้ำแล้วหรือคะ?"
"กวน เดี๋ยวก็จับปล้ำในรถเลย" สิงห์ทำเสียงขู่ หยิบขวดน้ำขึ้นมาหมุนฝาเปิดอยู่สองสามแต่กลับเปิดไม่ได้เสียอย่างนั้น จึงยื่นกลับมาตรงหน้าภรรยาสาว
