ตอนที่ 2 ล้างประวัติ
1126 คำ
@อาชา
เข็มนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มตรง ผมยืนมองคนๆหนึ่งที่ไม่ได้พบหน้ามานานถึงหนึ่งปี เธอนอนหลับสนิทราวกับไม่เคยได้พักผ่อนแบบสบายๆมานาน ทั้งที่ห้องที่ให้เธออยู่เป็นเพียงแค่ห้องเก็บของเล็กๆในคอนโดเท่านั้น
ใบหน้าขาวเนียนที่ซูมผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายของเธอดูอ่อนแอ และบอบบางมากกว่าเดิมหลายเท่า ยิ่งมองหัวใจก็ยิ่งเจ็บปวด ทั้งที่ผมควรจะเกลียดเธอ ควรจะต่างคนต่างอยู่ แต่พอได้ยินข่าวว่าเธอจะถูกปล่อยตัว ผมกลับไปรอรับเธอด้วยตัวเอง ไม่รู้อะไรดนใจ หรือหัวใจที่มันไม่ยอมเชื่อฟังกันแน่ อยากจะเกลียดเธอให้ลึกสุดใจ แต่ในตอนนี้แค่เห็นเธอนอนหลับราวกับคนที่ไม่ได้พักผ่อนเพียงพอมานาน ในใจมันอดที่จะคิดไปไม่ได้ว่า ตอนอยู่ในนั้นเธอจะเป็นยังไง ลำบากขนาดไหน มีใครรังแกเธอหรือเปล่า ผมจับมือเรียวของเธอขึ้นมาดู มือเล็กที่เคยนุ่มนิ่ม ตอนนี้มีแต่ร่องรอยของบาดแผลที่ดูแล้วพึ่งจะหายไม่นานมานี้ ทำไมกัน เห็นแบบนี้ผมควรจะดีใจไม่ใช่หรือ มันสมควรแล้วที่เธอจะได้รับ แต่ทำไมหัวใจมันถึงได้ย้อนแย้ง ปวดหนึบราวกับถูกมีดคมๆนับสิบมาทิ่มแทงได้ขนาดนี้
"เธอหายไปจากโลกของฉันตั้งหนึ่งปี... หนึ่งปีที่ฉันบอกตัวเองให้ลืม แต่ทำไม..ทำไมฉันถึงลืมเธอไม่ได้เลย"
เสียงแอร์ในห้องเบาๆ คล้ายเสียงสะอื้นในใจที่ไม่เคยเอ่ยออกมา ผมนั่งลงข้างเตียงขนาดเล็กที่เธอนอนอยู่ ห่างกันแค่คืบมือ แต่เหมือนมีบางสิ่งกั้นกลางระหว่างเรา เป็นกำแพงที่มองไม่เห็น แต่สูงเกินกว่าจะปีนข้ามไปได้ เพียงไม่นานเสียงสะอื้นเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“อย่า... อย่าเข้ามา... อย่าทำฉัน...ฮึ่ก..ฮึ่ก...”
ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งเฮือก ใบหน้าซีดเผือดเหงื่อชื้น เสียงหวีดร้องลอดไรฟันพร้อมแรงสั่นสะท้านจากภายในที่ไร้การควบคุม
"เฟย์!!! เฟย์"
ผมพยาบามจับข้อมือเธอเอาไว้ เธอดิ้นราวกับทุรนทุราย เจ็บปวด หวาดกลัว น้ำตาไหลนองหน้า เหงื่อไหลออกมาท่วมตัว การกระทำของเธอในตอนนี้ ทำผมชาไปทั้งตัว เมื่อเห็นเธอร้องไห้นักขึ้น ผมดึงรีบเรียกสติเธอให้ตื่น
"เฟย์ !!! เฟย์ !!!
"อึ่ก..ฮึ่ก..."
"ตื่นสิวะ!!"
"อึก!!"
เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงหายใจหอบถี่ เพียงสี้ยววินาทีที่เธอหันมาเจอหน้าผม เธอโผล่เข้ามากอดด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน ผมเองที่ทำอะไรไม่ถูก จะปลอบเธอก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ผมไม่ใช่อาชาคนเดิมที่เคยรักเธอสุดหัวใจอีกแล้ว แต่คืออาชาที่เกลียดเธอเข้ากระดูกดำ เพราะแบบนั้นผมเลยได้แต่อยู่นิ่งให้เธอกอด จนเธอเริ่มดีขึ้น หายใจช้าลงผมจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"อย่ามาใช้มารยาแบบนี้กับฉัน ฉันไม่ใช่อาชาคนเดิมที่เคยหลงรักเธอหัวปักหัวปำอีกต่อไปแล้ว"
เธอผละตัวออกจากผม ก้มหน้าลงทั้งน้ำตา มือเรียวของเธอยกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง เสียงสะอื้นนั้นหายไป เหลือเพียงความเงียบ
"ขอโทษค่ะ"
"เป็นอะไร ทำไมต้องผวาขนาดนั้น?"
"เปล่า" เธอตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนจะหลบสายตา
"อย่ามาตอแหล ก็เห็นอยู่ว่าเธอกลัว.."
"จะเป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณออกไปได้แล้ว"
"เธอไล่ฉันในที่ของฉัน???"
"หรือคุณจะให้เฟย์ไป"
เธอมองหน้าผม คราบน้ำตายังคงหลงเหลือให้ได้เห็น มองเธอแบบนี้ แม่ง! มันโคตรน่ารำคาญ ผมจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินออกมา ปล่อยให้เธอนอนผวาอยู่ในห้องนั้นคนเดียว
@2 วันต่อมา >> เฟย์
“นี่คืออะไร?” ฉันมองเอกสารในมืออย่างงุนงง ขมวดคิ้วเมื่อเห็นตารางเวลาเต็มแผ่น
“ตารางเรียน”
“ตารางเรียน?” ฉันถามเขาอีกครั้ง
“เธอเข้าคุกนานจนอ่านหนังสือไม่ออกแล้วเหรอ?”
คำพูดประชดของเขามันบาดลึกลงทับแผลเดิมของฉัน แผลที่เขาเป็นคนทำ
“รู้ค่ะ แต่เอาให้เฟย์ทำไม"
“ทำไม…?..ไม่อยากเรียนต่อแล้วเหรอ”
เธอเงียบ สีหน้าเหมือนกำลังกลืนบางอย่างที่พูดออกมาไม่ได้
"..."
“เธอไม่ต้องกลัวหรอกว่าใครจะมาขุดอดีตของเธอ ฉันจัดการเปลี่ยนประวัติเธอหมดแล้ว”
"หมายความว่าไงคะ?"
“หนึ่งปีที่เธอหายไป…เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ แล้วเพิ่งย้ายกลับมาเมื่อเดือนก่อน ทุกอย่างขาวสะอาด ไม่มีรอยเปื้อน ไม่มีใครรู้เรื่องของเธอนอกจากฉัน”
ฉันมองเขาด้วยแววตาสั่นไหว แล้วพูดออกมาเบาๆ
“คุณทำแบบนี้ทำไม…เกลียดเฟย์มากไม่ใช่เหรอ..ทำไมถึงยอมให้เฟย์เรียน”
"ใช่ฉันเกลียดเธอ..เกลียดมาก..แต่ที่ฉันให้เธอไปเรียน ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะใจดีกับเธอหรอกนะ ฉันเองก็ต้องไปเรียน ถ้าเธอไม่เรียน ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ใครจะควบคุมเธอ?"
เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง อาชาในตอนนี้ช่างเย็นชากับฉันเหลือเกิน ไม่ว่าจะสายตา คำพูด หรือแม้กระทั่งการกระทำ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
"พรุ่งนี้ 07.30 น. แต่งตัวเสร็จ เธอก็หารถไปเรียนเอง"
"แล้วคุณล่ะ"
"ฉันไม่สะดวกให้เธอไปด้วยหรอกนะ ฉันเองก็ต้องไปรับแฟน"
ฉันสะอึกทันทีกับคำพูดนั้น...แฟน…คำเดียวที่ดังซ้ำในหัว ราวกับมันกำลังเหยียบย่ำทุกสิ่งในใจฉันให้พังลง เขามีคนใหม่แล้ว…มันควรจะไม่รู้สึกอะไร ฉันควรจะชินกับความเย็นชาและการผลักไสของเขา แต่พอได้ยินจากปากเขาเอง ว่าเขามีคนใหม่ ถึงกับเรียกว่า "แฟน" หัวใจฉันก็เหมือนถูกบีบรัดอย่างแรงจนแทบหายใจไม่ออก
ฉันอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงก็ไม่ยอมออกมา แค่มองเขาอย่างเงียบงัน…ก่อนจะเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า
"อืม…ขอโทษนะ เฟย์ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน"
น้ำเสียงของฉันเบาราวกับกระซิบ เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่เดินผ่านฉันไปโดยไม่หันกลับมา แต่ทุกก้าวที่เขาเดินห่างออกไป มันเหมือนมีอะไรในอกฉันค่อยๆ แตกทีละชิ้น
- ผู้เขียน
