"ว่าไง...ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึ?"
"อยากกลับห้องแล้วค่ะ"
ออญ่าพอจะเข้าใจในการกระทำและคำพูดของคนบ้าหน้ามึนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดจนเธอต้องยอมรับหรือเปิดใจรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ เธอเลยเลือกที่จะเงียบแล้วขอกลับบ้าน ครั้งนี้เขายอมเธอง่าย ๆ เหมือนกันโดยเดินจูงมือเธอออกจากห้อง ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างลิฟต์เคลื่อนที่ลงไปชั้นล่าง แต่ครั้งนี้ลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุดที่ไม่มีเลขที่ชั้นบอก มันเป็นปุ่มสีน้ำเงินปุ่มเดียวที่เหมือนกับว่าต้องใช้การสแกนนิ้วมือเท่านั้น เธอแอบสังเกตการกระทำของเขาซึ่งแทบจะทุกอย่างมันดูจะไม่เหมือนคนปกติทั่วสักนิด ประตูลิฟต์เปิดออกภาพที่เห็นคือมันเป็นลานกว้างที่มีรถหรูแบบที่เธอไม่เคยเห็นในชีวิตจริงมากก่อน รวมแล้วเกือบ 20 คันเฉพาะเท่าที่เธอจะนับไหว
"ขึ้นรถเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"..."
"มีอะไร?"
"ทั้งหมดนี่ของพี่เหรอ"
"อืม"
"อ๋อ"
"ถูกกฎหมายแน่นอนไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน"
แมวน้อยถึงกั
