ข้าวฟ่าง....
กว่าฉันจะได้ออกมาจากห้องก็เกือบเที่ยงเพราะฉันกำลังฝึกเดินอยู่ในห้องเดินให้ดูปกติที่สุดอาจจะเดินช้าสักหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าอยู่แต่ในห้องทั้งวันให้คนอื่นสงสัย ส่วนเด็กๆ ก่อนหน้านี้ก็เข้ามาหาฉันกับเตอร์ที่ห้องโชคดีที่ตอนนั้นเราสองคนออกมาจากห้องน้ำและกำลังแต่งตัวกันอยู่ไม่อย่างนั้นเด็กๆ คงจะต้องถามว่าทำไมถึงเปิดประตูช้า เด็กๆ ดูจะคุ้นชินกับที่นี่ได้อย่างรวดเร็วอยากจะบอกว่าทุกคนที่นี่รักเด็กๆ มากโดยเฉพาะน้าเฟื่องที่รักและตามใจเด็กๆ มากมากยิ่งกว่าป๊าของเตอร์อีกทั้งที่จริงแล้วเด็กๆ ก็ไม่ใช่หลานแท้ๆ ของน้าเฟื่อง
"ถ้านายไม่ลงไปพร้อมฉันงั้นฉันลงไปหาเด็กๆ ก่อนนะ" ฉันหันไปบอกเตอร์ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่บนเตียงซึ่งก่อนหน้านี้ฉันชวนให้เขาลงไปข้างล่างเพื่อทานข้าวเช้าด้วยกันแต่เขาปฏิเสธไม่ยอมลงไปเขาบอกไม่อยากเจอหน้าคนที่ไม่อยากเจอซึ่งฉันก็รู้ว่าเขาคงจะหมายถึงน้าเฟื่อง
ฉันเปิดประตูแล้วค่อยๆ
