"ทำไมเฮียไม่กินข้าวคะ?" เธอเห็นเขาเอาแต่นั่งมองถ้วยโจ๊กในมือไม่ยอมตักกินสักทีจนเธอตัดสินใจถามเขาออกไป
"ไม่มีแรง" เขาตอบพร้อมกับหันมามองเธอ เหมือนต้องการสื่อสารบางอย่างให้เธอรับรู้
"คนป่วยก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ กินสักสองสามคำนะคะจะได้กินยา"
"เธอไม่เข้าใจฉัน" ว่าแล้วก็วางถ้วยโจ๊กลงโต๊ะตรงหัวเตียงแล้วเบือนหน้าหนีเธอ
"แค่กินข้าวเองนะคะทำไมต้องงอนด้วยล่ะ"
"ฉันไม่เคยงอนใครอย่ามาปักปำฉัน"
"เหรอคะ" เธออมยิ้มกริ่มจับถ้วยโจ๊กมาถือไว้ในมือพร้อมเป่าและจ่อช้อนไปที่ปากของเขา นี่คือสิ่งที่เขาต้องการสินะ
"ฉันไม่ใช่เด็กกินเองได้"
"อ้าปากค่ะ ถ้าดื้อไอจะไม่ป้อนแล้วนะ"
"....." เขามองหน้าเธอและยอมอ้าปากรับโจ๊กในช้อนแต่โดยดี "เธอขำอะไร"
"ขำคนขี้งอนไงคะ"
"เหอะ!" เขาส่งเสียงในลำคอออกมางอนเหรอ? ทำไมเขาต้องงอนเธอด้วย แค่กินข้าวเขากินเองก็ได้หรอก
"กินยาแล้วนอนพักนะคะจะได้หายเร็วๆ"
"แล้วเธอจะไปไหน"
"เอาของ
