เมียทระนง

ความหวัง...2

“แล้วเขารู้มั้ยว่าเอ็งท้อง” นายบูรณ์ถามกลับทันควัน และหลานสาวที่โกหกไม่เก่งของท่านก็ส่ายหน้าทันที นั่นทำให้นายบูรณ์ไม่คิดจะหยุดเรื่องการไปพบภานุวัฒน์ ถ้าภานุวัฒน์รู้ หลานสาวของเขาอาจจะไม่ต้องมานั่งเลี้ยงลูกเพียงลำพัง

“ถึงเขารู้เขาก็คงไม่สนใจหรอกตา อย่าไปให้เสียเวลาเลย” ภิรดาบอกอย่างรู้นิสัยภานุวัฒน์เป็นอย่างดี

“ไม่ลองก็ไม่รู้สิ ไม่ว่ายังไงเอ็งก็ห้ามตาไม่ได้หรอก” นายบูรณ์ลุกขึ้นก่อนจะเดินกระเผกเพื่อไปพบภานุวัฒน์ เขาหวังว่าภานุวัฒน์จะยังมีใจเมตตา และรับผิดชอบเด็กน้อยที่เกิดมาจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองมั้ย

“ไปก็ได้คำตอบที่เจ็บปวด อย่าไปเลยนะตา” ภิรดาพยายามที่จะห้ามตาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่าชายชรากลับไม่ได้ฟัง และยังเดินหน้าต่อตามที่ท่านมุ่งมั่น

เมื่อมาถึงที่หน้าโรงงาน นายบูรณ์ก็แจ้งที่พนักงานรักษาความปลอดภัยว่ามาติดต่อพบภานุวัฒน์ พนักงานรักษาความปลอดภัยก็แจ้งไปที่ภานุวัฒน์ เมื่อภานุวัฒน์ทราบว่าเป็นเรื่องเกี่ยวภิรดา เขาก็ยอมให้นายบูรณ์เข้ามาพบ เขารู้สึกหัวเสียมาก ไม่รู้ว่าสองคนตาหลานกำลังเล่นอะไรอยู่ เขาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยวันนี้ คิดจะแบล็คเมล์เขาเหรอ มันไม่ง่ายหรอกนะ เขาจะเล่นให้เจ็บแสบเลยคอยดู

“คุณมีธุระอะไรถึงได้มาหาผมถึงที่นี่” ภานุวัฒน์เอ่ยอย่างไม่เป็นมิตร และไม่ได้ให้เกียรติผู้สูงวัยแม้แต่น้อย

“มีสิ ทำหลานคนอื่นท้องแล้วยังมานั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ตรงนี้อีกเหรอ” นายบูรณ์เอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ที่อีกฝ่ายมีความสุขดี แต่หลานสาวของเขากลับต้องจมอยู่กับความทุกข์เพียงลำพัง

“อย่ามาโกหกเลย มันจะเป็นไปได้ไง ในเมื่อที่ผ่านมาดาก็จัดการตัวเองดีตลอด” แม้ว่าในใจจะรู้สึกหวั่นใจขึ้นมา แต่ทว่าภานุวัฒน์กลับตอบออกไปเสียงกร้าว เขาไม่อยากจะตกเป็นเหยื่อให้คนพวกนี้ปั่นหัวเขาเล่น มันไม่คุ้มเลยจริงๆ เขาไม่น่าเลือกที่จะยุ่งกับภิรดาต่อเลย ตอนนี้เรื่องราวมันส่อเค้าร่างแห่งความยุ่งยากเข้าแล้วสิ

“ใครมันจะโกหกเรื่องแบบนี้ ถ้าไม่เลวจริงๆ คงคิดไม่ได้หรอกนะ” นายบูรณ์ตำหนิตรงๆ ผู้ชายคนนี้เลวกว่าที่เขาคิดไว้อีก เขาชักไม่มั่นใจแล้วว่าการมาที่นี่มันคือทางที่ถูกต้องจริงมั้ย

“ก็คนที่อยากจะจับผมเช่นหลานสาวตาน่ะสิ” ภานุวัฒน์ยิ้มมุมปาก เพราะเข้าใจไปว่าทุกอย่างคือแผนการของสองตาหลาน คนที่ทำใจไม่ได้เรื่องสูญเสียเขาไปคงปั้นแต่งเรื่องท้องขึ้นมาแน่ๆ ลูกไม้ตื้นๆ อย่างนี้มีหรือคนอย่างเขาจะไม่รู้ อย่าคิดว่าจะมาลองดีกับเขา เขาไม่อยากทำร้ายคนแก่กับผู้หญิงเท่าใดนัก

“ถ้าความคิดของคุณมันมีแค่นั้น ผมก็คงไม่มีอะไรไปสู้รบปรบมือกับคุณ คนอย่างคุณมันไม่สมควรเป็นพ่อของเหลนผมด้วยซ้ำ ไม่น่าเสียเวลามาเลย คิดผิดจริงๆ” นายบูรณ์เอ่ยออกมาเสียงสั่น เขาคิดผิดจริงๆ น่าจะเชื่อคำทัดทานหลานสาวตั้งแต่ต้น ไม่น่ามาหาคนแบบนี้ให้เจ็บใจเล่นเลย ในเมื่อไม่เชื่อ ก็คงไม่มีอะไรที่จะต้องพูดกันอีกแล้ว อีกอย่างหลานสาวเขา ควรจะหลีกให้ห่างจากคนแบบนี้

“จำคำพูดตัวเองด้วยแล้วกัน อย่ากลับมาที่นี่อีก ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ใจดีอย่างวันนี้อีกแล้วนะ” ภานุวัฒน์เอ่ยออกมาเสียงเหี้ยม ในขณะที่นายบูรณ์ก็เดินออกไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวด เป็นอย่างนี้นี่เอง หลานสาวของเขาถึงไม่ยอมตามหาพ่อให้ลูก งั้นก็อยู่กันคนละโลกแล้วกัน อย่าได้มาพบมาเจอกันอีกเลยคนเลวๆ แบบนี้