“เป็นไงบ้างวะไอ้บอม”
ผมเดินเข้าไปพยุงลูกน้องคนสนิทให้ลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างทุลักทุเล
“ดีขึ้นแล้วครับลูกพี่”
คงจะดีขึ้นจริงอย่างที่มันว่า สังเกตดูจากหน้ามันแล้วสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะเลย โชคดีที่มันยังฟื้นขึ้นมาไม่งั้นผมคงโทษตัวเองไปตลอดชีวิต
ตอนนี้ผมเข้ามาเยี่ยมดูอาการลูกน้องในห้องส่วนตัวของพวกลูกน้องผม ไอ้ศิวะมันแบ่งเขตแดนให้อย่างชัดเจน เพื่อให้เวลาพวกผมอยู่กันอย่างส่วนตัว
“ลูกพี่ เราจะไว้ใจพวกมันได้จริง ๆ หรอ”
ไอ้บอมเอ่ยถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล มันเองก็ไม่ต่างจากผมมากนัก การไว้ใจใครซักคนมักเป็นเรื่องยากเสมอ
“พวกมึงไม่ต้องเชื่อใจมันเต็มร้อยก็ได้ แต่กูขอแค่ให้พวกมึงเชื่อในการตัดสินใจของกูได้มั้ย”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ตอนนี้กำลังพวกเราอ่อนลงมาก กลับไปที่รังก็ไม่ได้ สิ่งที่พวกเราทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือพักฟื้นตัวเองให้เร็วที่สุด ไม่ต้องห่วงเรื่องชาวบ้าน ไอ้ศิวะมันส่งลูกน้อ
