ทางพลอยเมื่อเข้ามาในครัว เธอก็มองหาเขียงเพื่อทำปลาไหล ขณะตาคู่สวยกำลังมองหาอุปกรณ์ ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเดินเข้ามาในครัว จึงหันไปทางด้านหลัง เห็นนะโมเดินเข้ามาด้วยดวงตาหวานหยาดเยิ้ม จึงอดแซวไม่ได้
“โดนไปจักโบกล่ะ ตาอ้ายคือเยิ้มปานนั้น” (โดนไปกี่แก้วล่ะ ตาพี่ถึงเยิ้มขนาดนั้น)
“บ่เกี่ยวเลย อ้ายตาหวานอยู่แล้ว” (ไม่เกี่ยวเลย ตาพี่หวานอยู่แล้ว)
สิ้นเสียงทุ้มนะโมก็เดินไปหยุดด้านหน้าพลอย นัยน์ตาแวววาวจ้องมองเธอไม่ละไปไหน จนคนที่ถูกมองถึงกับทำตัวไม่ถูกจึงพูดแก้เขินอาย
“ฮู้ว่างาม แต่บ่ต้องแนมหนูปานนั้นกะได้ดอก” (รู้ว่าสวย แต่ไม่ต้องมองหนูขนาดนั้นก็ได้หรอก)
“เป็นหยัง เขินอ้ายติ” (ทำไม เขินพี่เหรอ)
“บ่เห็นมีอีหยังเป็นตาเขินเลย” (ไม่เห็นมีอะไรน่าเขินเลย)
“อีหลีติ” (จริง ๆ เหรอ)
ไม่พูดเปล่านะโมขยับเข้าไปใกล้พลอยมากขึ้น จนตัวของเขาและเธอแนบชิดกัน สอดมือเข้าไปในเสื้อยืดตัวบาง แล้วลูบไ
