หลังจากซื้อเอ็มร้อยฝาหลวม นะโมก็เอาเหน็บที่เอว จากนั้นก็รีบขับรถกลับไปหาเพชร ใช้เวลาไม่นาน รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าก็เลี้ยวเข้าไปภายในบ้านไม้สองชั้น ก่อนจะเห็นเพชรนั่งเช็ดน้ำไอ้ขาวอยู่หน้าบ้านคนเดียว นะโมจึงเดินไปทิ้งตัวนั่งลงด้านหน้า
“มาน้าเพชร เดี๋ยวผมเช็ดน้ำให้มันเอง”
“บ่เป็นหยังกูเซ็ดสิเสร็จแล้ว” (ไม่เป็นไรกูเช็ดจะเสร็จแล้ว)
“ทางสะดวกแล้ว น้าเพชรสิกินเลยบ่” (ทางสะดวกแล้ว น้าเพชรจะดื่มเลยไหม)
“เอามาตัว สิรออีหยังล่ะ” (เอามาสิ รออะไรล่ะ)
พูดจบเพชรก็อุ้มไอ้ขาวไปไว้ในสุ่ม จากนั้นก็ไปนั่งที่แคร่กับนะโม แล้วหยิบขวดน้ำที่ถูกตัดขวดเมื่อหลายวันก่อนยื่นให้นะโม หลังจากนะโมรินเหล้าให้ตนแล้ว
เพชรก็ถามด้วยใบหน้าหวาดระแวง...
“มีไผออกมาบ่” (มีใครออกมาไหม)
“บ่มีครับน้าเพชร” (ไม่มีครับน้าเพชร)
“มึงเบิ่งต้นทางให้กูแหน่เด้อ” (มึงดูต้นทางให้กูหน่อย)
“ได้ครับ น้าเพชรกินโลด บ่ต้องห่วงเดี๋ยวผมเบิ่งให้”
