หลังจากทั้งสองเข้ามาภายในห้องมืดสลัว นะโมก็พ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเข้ามาห้องพลอยอย่างปลอดภัย จากนั้นก็เอารองเท้าหูหนีบที่เหน็บกระเป๋าหลังกางเกง วางหน้าประตูระเบียง ก่อนจะถอดเสื้อยืดออกเมื่อรู้สึกร้อน พร้อมกับกวาดสายตามองภายในห้องนอนของพลอย
แล้วพูดเอ่ยชมขณะนั่งลงยังเตียงใหญ่...
“ห้องตาฮักคือเจ้าของห้องคัก” (ห้องน่ารักเหมือนเจ้าของห้องจัง)
“ชมปานนี่ หนูบ่มีอีหยังพิเศษให้เด้ มีแต่โตกับหัวใจ” (ชมขนาดนี้ หนูไม่มีอะไรพิเศษให้นะ มีแค่ตัวกับหัวใจ)
“แค่โตกับหัวใจของพลอย กะพิเศษสำหรับอ้ายหลายคักแล้ว” (แค่ตัวกับหัวใจของพลอย ก็พิเศษสำหรับพี่มาก ๆ แล้ว)
เมื่อพลอยเปิดเพลงในโทรศัพท์เรียบร้อย ก็โยนลงยังเตียง แล้วนั่งลงข้างนะโม ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู
“ถึงกับเปิดเพลงกลบเสียงเลยติ?” (ถึงกับเปิดเพลงกลบเสียงเลยเหรอ?)
“แม่น” (ใช่)
พลอยเอ่ยตอบพร้อมกับหันมองหน้านะโม แม้จะอยู่ภายในห้องมื
