“คนอุตส่าห์มาง้อ ไอ้คนบ้า หึ” อันทิกาพูดออกไปเบาๆ ก่อนจะเดินกลับออกไปจากห้องของเขา แล้วขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นหมอง
เธอไม่ได้เห็นเขามาหลายชั่วโมง แต่พอเขากลับมาก็มาทำท่าทีหมางเมินแบบนี้ เธอจะไปง้อเขาต่อทำไงกัน เธอยอมอ้วก ดีกว่าไปหาคนใจหินอย่างเขา อันทิกาคิดไปก็ดมยาดมอย่างโมโห
“อย่าอ้วกมาอีกนะลูก สงสารแม่เถอะ พ่อของลูกมันใจร้าย มันไม่ให้แม่เข้าใกล้เลย” อันทิกาพูดไปก็เดินเข้าบ้านไป
จากนั้นก็ไปทานข้าวร่วมกับพ่อแม่ ส่วนน้องชายฝาแฝดขอตัวไปทานกับเหมราช เพราะอยากจะมีปาร์ตี้กันเล็กๆตามประสาหนุ่มๆ
จากนั้นอันทิกาก็เข้านอนจนเวลามันเกือบจะสามทุ่ม แต่ก็นอนไม่หลับ แถมยังลุกขึ้นมาอ้วกอีก จนเธอนึกถึงกลิ่นกายของเหมราชที่มันจะช่วยให้เธอหายจากอาการแพ้ท้องนี้ได้ แต่เธอก็เลือกที่จะมาหาผลไม้เปรี้ยวเพื่อดับอาการแทน
“อ่าวเจ้ ยังไม่นอนอีกเหรอ แล้วนี่อากาศหนาวจะตาย ทำไมใส่ชุดนอนแบบนี้ล่ะ” น้ำเหนือเดินเข้าม
