“อือ คุณเหม อึดอัด ไปหาเสื้อผ้าใส่ไป มาใส่อะไรแบบนี้ ไม่อายผีอายสางก็อายฉันบ้างเถอะค่ะ” อันทิกาพูดไปก็ขัดขืนเล็กน้อยให้ดูพองาม เพราะจะสมยอมให้เขากอดง่ายๆเลยก็จะดูไม่ดี เธอเลยขอเล่นตัวสักหน่อย ให้เหมือนสาวที่พึ่งเสียตัวใหม่ๆหน่อย
“อายทำไม รู้ไหมว่ากับเมียเนี่ย ผมยิ่งไม่ควรจะอายเลยด้วยซ้ำ จุ๊บ” เหมราชพูดไปก็จูบที่หัวไหล่ของอันทิกาแล้วเขาก็กอดเธออย่างรู้สึกหวงแหมหญิงสาวในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะค่อยๆจูบคลอเคลียที่คอของอันทิกาพร้อมกับทำรอยตราประทับอย่างเป็นเจ้าของ เพราะรอยที่ทำไว้เมื่อคืนมันไม่ชัดพอที่ใครๆจะเห็น
“อย่านะคุณเหม ฉันยังแสบไม่หายเลย อีกอย่างมันก็เช้าแล้วด้วย ฉันอาย” อันทิกาพูดบอกไปก็เอียงหน้าหลบเหมราช เพราะไม่อยากให้เขาเริ่มบทสวาทขึ้นมาอีก เพราะแค่นี้เธอก็หลาบจำแล้ว
“หึ อีกหน่อยนักเรียนคนเก่งของอาจารย์เหมคนนี้ ก็จะได้รู้ว่าจะตอนไหนๆ ถ้าเราสองคนอยาก มันก็ได้ทั้งนั้นแหละ ตอนนี้คุณยังอ
