ไป๋เฟยหรงที่เดินทางถึงเมืองหลวง ก็ให้กงหยวนและคนของตนเข้าไปพบองค์ชายรองแต่ตัวเองนั้น เดินทางไปจวนตระกูลเซี่ย
“ข้ามาขอพบคุณหนูหวัง”
“เชิญท่านแม่ทัพด้านในขอรับ ข้าจะไปแจ้งคุณหนูให้ขอรับ”
มู่หลินเดินเข้ามาในห้องโถงก็พบเชี่ยห่าวหรานนั่งดื่มชาอยู่กับไป๋เฟยหรง
“คารวะท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”
“องค์ชายรองบอกเจ้าบาดเจ็บ” มู่หลินเลิกคิ้วขึ้น นั่นมันผ่านมาเกือบสิบวันแล้วไหม
“ข้าไม่เป็นอันใดมากเจ้าค่ะ”
หลังมู่หลินกล่าวจบก็ไม่มีบทสนทนาต่อ เซี่ยห่าวหรานที่นั่งอยู่อย่างอึดอัดก็เอ่ยปากขอตัว
"หลินเออร์ฝากท่านแม่ทัพด้วย พี่ขอไปจัดการงานต่อ"
"เจ้าค่ะ"
ไป๋เฟยหรงเพียงนั่งมองมู่หลินเท่านั้น มองจนคนอึดอัดไปหมด
"เอ่อ ท่านมาถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่เจ้าคะ"
"เดี๋ยวนี้"
"เลิกมองข้าได้แล้ว" มู่หลินถอนหายใจคุยกับคนแบบนี้อึดอัดเป็นบ้า
"ข้าอยากเห็นหน้าเจ้า"
"ท่านก็เห็นแล้ว แล้วท่านไปต้องไปพบองค์ชายรองหรือ "
"เดี๋ยว
