ปกติปกรณ์จะเป็นคนติดภรรยาเอามาก แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
เพราะในหัวสมองเขา คิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนซึ่งจำได้พอลาง ๆ
มันเหมือนกับความฝัน แต่ยิ่งนึก ภาพมันก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
เมื่อปกรณ์เดินกลับมาถึงบ้าน เขาตั้งใจจะบอกแม่กัญญาเรื่องที่น้ำผึ้งจะขออยู่เที่ยวต่อ และคงไม่ได้กลับมาทานข้าวเย็นด้วยกันในวันนี้ แต่เดินหาเท่าไหร่ ก็ไม่เจอแม่ยายสักที
“แม่! แม่ครับ วันนี้เราคงต้องทานข้าวเย็น กันสองคนเหมือนเดิมอีกแล้ว”
ร้องบอกพลางเดินไปรอบ ๆ บ้าน ปกรณ์เดินหากัญญาอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่เจอ
เขาจึงเดินขึ้นไปยังห้องนอนเธอ ในตอนแรกปกรณ์เห็นว่าประตูห้องปิด ก็เลยคิดว่าแม่คงจะออกไปธุระข้างนอก
แต่พอเขากำลังจะหันหลังกลับ ก็ได้ยินเสียงร้องของแม่กัญญาลอยออกมา แต่เสียงมันฟังดูแปลก เหมือนคนกำลังซาบซ่าน ยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก
“อ้าส์...อู้วส์...อ๊ะ...”
เสียงครางกระเส่าของคนที่อยู่ใน
