ถงถงถูกกักอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อวาน จนกระทั่งถึงช่วงบ่ายวันนี้ และเธอโมโหมาก ๆ เพราะคนเอาแต่ใจไม่รู้จักอิ่ม
“ฉันจะออกไปดูเสี่ยวหมิงสักหน่อย” เธอโดนเขากอดรัดทั้งวันจนรู้สึกเบื่อไปแล้ว เขาทำเหมือนเธอเป็นเครื่องระบายความใคร่
“ไม่อยู่หรอก ไปกับคุณปู่วิ่งเล่นที่บ้านตระกูลหาน”
ถงถงจ้องเขม็ง นี่เขาวางแผนเอาไว้แล้วสินะเพื่อให้เธออยู่กับเขา ทั้งไม่ยอมให้เธอเปิดร้าน
“ปล่อยฉันจะไปหลอมยา” เธอว่าอย่างหงุดหงิด ที่จริงอยากกลับไปพักผ่อนที่ห้องของเธอมากกว่า อยู่กับเขาเธอไม่ได้พักร่าง
ไม่รู้อดอยากมาจากไหนนะ
“ไม่ต้องทำงานหรอก...ผมจะเลี้ยงคุณเอง”
“ไม่ได้”
“ถงถงครับ...ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”
คำพูดนั้นอ่อนลงจนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างระแวง กลัวว่าเขาจะค้ากำไรกับเธออีก แต่เมื่อเห็นแววตาที่ไม่ได้เจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าก็เบาใจได้เล็กน้อย
“อะไรคะ”
“เมิ่งเมิ่งอาจจะถูกฆ่าตัดตอน” เขาเอ่ยขึ้นแววตาเ
