เช้ารุ่งขึ้นเสี่ยวหมิงเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องของพี่เขย แต่ทว่าก็ยังไม่ตื่นสักที นี่ก็สายแล้วนะเสี่ยวหมิงมีเรื่องจะตกลงสักหน่อย สุดท้ายก็ตัดสินใจเคาะห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่เคยมีใครกล้าปลุกคุณชายใหญ่ แต่หมิงกล้าดังนั้นหมิงย่อมไม่กลัวอยู่แล้ว
หานอวี้เหิงเปิดประตูพลางเตรียมจะอ้าปากจัดการคนที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา เพราะนี่คือเวลาพักผ่อนอันแสนมีความสุข แต่กลับถูกขัดจังหวะ
“นี่”
แค่คำเดียวแต่ทว่าเขากลับมองไม่เห็นคน มองซ้ายขวาแล้วจนกระทั่งเห็นอะไรไหว ๆ ที่ความสูงยังไม่ถึงเอวเขา
“หมิงอยู่นี่”
“มีอะไรอีก...จะนอน”
“นี่สิบโมงแล้ว จะนอนอะไรนักหนา พี่สาวหมิงล่ะ”
“นอนอยู่มีอะไรใครให้มาตาม” เสียงหงุดหงิดนั้นบอกได้เลยว่า หากใครคิดจะขัดความสุขมีเรื่องแน่ ๆ
“หมิงว่าจะชวนพี่ถงนอนที่นี่เลยรายได้ดีมาก คืนละสองร้อยหยวน หมิงยังเด็กต้องเก็บเงินสร้างตัว พี่เขยคิดว่าไง”
สองมือของหานอวี้เหิงอยากจะเปลี่
