“ใครให้กล้าลงข่าวโดยไม่ได้คุยกับฉันก่อน!!”
เสียงฝ่ามือฟาดโต๊ะของคุณชายซ่งเยี่ยนซินดังก้องในห้องประชุมของสำนักพิมพ์ เพราะข่าวเช้านี้ที่เขาไม่เคยรู้เรื่องต้นฉบับล่วงหน้า ทั้งที่กำชับนักหนา หากเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลหลักต้องปรึกษาเขาก่อน
ผู้บริหารระดับสูงหน้าซีดเผือด เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ใครจะรู้ว่าแค่พาดหัวเล่น ๆ จะทำให้ตระกูลหานถึงกับนำคนกว่าร้อยชีวิตมาเฝ้าประตูตึกห้ามคนเข้าออก!
“หานอวี้เหิงส่งคำขาดมาแล้วใช่ไหม?”
เสียงของซ่งเยี่ยนซินเครียดหนักกว่าเดิม เขาเพิ่งออกจากโรงแรมเมื่อเช้าก็ตรงเข้าสำนักพิมพ์ ไม่ได้กลับไปที่บ้าน แต่สิ่งที่เห็นบนหนังสือพิมพ์เหมือนคนเอาเหล็กร้อนไปบีบขมับของเขา
“…ครับ ตระกูลหานให้เวลา 24 ชั่วโมงในการ ‘ลบข่าว’ กับ ‘หาคนรับผิดชอบ’ ไม่งั้นจะให้ตำรวจสั่งปิดอาคารในข้อหาแพร่ข่าวเท็จทำให้เกิดการเข้าใจผิดวงกว้าง”
สิ้นเสียงของผู้อำนวยการสำนักพิมพ์ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก
