เสี่ยวหมิงกับหยางเหล่ยเดินถึงหน้าโรงเรียน จากนั้นเจ้าเด็กเมื่อวานที่หาเรื่องอาเหล่ยกลับยืนน้ำตานองหน้าพร้อมกับขนมปังที่อร่อยที่สุดในร้านมองไปยังทั้งคู่พร้อมกับพ่อแม่ของเขาที่ยืนอยู่ด้วยกัน
“อาเหล่ย...ทำไมคนเหล่านั้นมองพวกเราอย่างนั้นล่ะ” เสี่ยวหมิงชักไม่แน่ใจ ไม่ใช่ว่ากลัวอะไรหรอกนะ แต่สายตาเหล่านั้นมองพวกเขาราวกับจะอ้วนวอนขออะไรสักอย่าง
“ไม่รู้สิ...เข้าไปในโรงเรียนกันเถอะ” หยางเหล่ยเดินเลี่ยงแต่ทว่าคนเหล่านั้นก็ยังวิ่งตามมา
เสียงวิ่งกรูเข้ามาดักหน้าของหยางเหล่ยและเสี่ยว หมิง ทำให้เสี่ยวหมิงตั้งท่ารอรับแรงปะทะ เขาถกแขนเสื้อขึ้นพร้อมแล้ว
“อย่าเข้ามานะ บอกไว้ก่อนว่าหมิงสู้” เสี่ยวหมิงยกหมัดขึ้นมาตั้งการ์ด แล้วก็มองพวกเขาอย่างระแวง
“คุณชายเสี่ยวหมิงโปรดละเว้นครอบครัวเราด้วยเถิด...เจ้าเด็กไม่รักดีผู้นี้พวกเราทำโทษแล้ว”
พ่อแม่เจ้าเด็กเมื่อวานผลักให้เจ้านั่นคุกเข่าขอโทษเสี่ยวหมิงกับหย
