รับมาอยู่ด้วย
1592 คำ
"แม่จ๋าาา...อยู่บนนั้นคอยส่งกำลังใจให้รินด้วยนะคะ"
นิรินยืนมองควันที่ลอยออกจากปล่องเมรุเผาศพด้วยใจที่ แตกสลาย
//////////////////////////////
"ริน...จะไปอยู่บ้านคนอื่นทำไมบ้านเราก็มีนี่ลูก"
วิเชียนรีบเดินมาหาลูกสาวที่หิ้วกระเป๋าเดินทางไว้ในมือและกำลังจะเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
นงนุชกับเปรมชัยรีบลงจากรถมาทันทีที่เห็นวิเชียนเดินตามลูกสาวออกมา
"พ่อจะให้รินอยู่บ้านรวมกับเมียน้องพ่อ แน่ใจแล้วหรอคะ"
วิเชียนเงียบไป
"คุณวิเชียนเขาไม่อยากอยู่ก็ปล่อยเขาไปตามทางของเขาเถอะค่ะ"
ธิดาเดินออกพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
"คุณไม่ต้องห่วงเราจะดูแลหนูรินอย่างดี"
นงนุชบอกสามีเพื่อน
ก่อนจะมาจับมือนิรินเดินไปที่รถ
"จ้าาา...พากันไปแล้วไม่ต้องพากันมาส่งล่ะ"
ธิดาพูดไล่หลังมาก่อนที่ทุกคนจะขึ้นรถ
นิลินพยายามข่มความน้องใจไว้ในใจ สุดท้ายพ่อเธอก็เลือกผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
"ไปอยู่กับลุงกับป้านะลูก อันไหนที่คิดแล้วไม่สบายใจก็อย่าไปคิด"
คุณนงนุชจับมือเธอไว้
"ขอบคุณคุณลุงคุณป้านะคะที่ให้รินไปอยู่ด้วย"
นิรินยกมือไหว้เพื่อนรักของแม่ทั้งสองท่าน
"ไม่เป็นไรจ้ะ พวกเรายินดีต้อนรับหนูรินนะ"
คุณนงนุชบอกเพื่อให้เด็กสาวสบายใจ
คุณนงนุชกับคุณเปรมชัยมีส่วนผลไม้ขนาดใหญ่อยู่ภาคเหนือ และมีบริษัทส่งออกและนำเข้าผลไม้จากต่างประเทศ
แต่ตอนนี้คุณเปรมชัยได้ว่างมือจากธุรกิจทุกอย่างและส่งไม้ต่อให้ลูกชายคนเดียวที่จบ ปริญญาโทมากต่างประเทศ และตอนนี้อาทิตย์เองก็ขยายกำลังการรับซื้ออีกทั้งปลูกและแปลรูปผักผลไม้เพื่อการส่งออกเพิ่มมากขึ้น โรงงานถูงขยายไปหลายสาขาในเวลาแค่ไม่กี่ปีที่เขามาดูแลธุรกิจต่อจากบิดา
ตอนนี้ถือว่าเป็นเจ้าพ่อตลาดส่งออกผักและผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดก็ว่าได้
พอเสร็จงานศพมุนีเพื่อนรักของแม่ อาทิตย์ก็รีบขึ้นเครื่องกลับไปก่อนเพราะมีงานด่วน ส่วนคุณนงนุชกับคุณเปรมใช้ก็อยู่จัดการงานศพให้เสร็จเรียบร้อยและรอรับหลานสาวคนใหม่กลับบ้านด้วย ความจริงอาทิตย์จะจองตั๋วเครื่องบินให้แต่คุณนงนุชไม่ชอบนั่งเครื่องเธอชอบเดินทางทางรถยนต์มากกว่า ซึ่งอาทิตย์ก็จัดรถพร้อมคนขับไว้ให้พ่อกับแม่ของเขา
"หนูริน...ถึงแล้วจ้ะ"
คุณนงนุชเรียกนิรินที่นั่งหลับอยู่บนเบาะรถ นิรินค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองออกไปนอกรถ พบกับบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า มีแม่บ้านและคนในบ้านออกมาช่วยขนของเข้าบ้าน
"หนูรินจ้ะ..นี้แม่ปุ้มเป็นแม่บ้านที่นี้"
คุณนงนุชแนะนำ
"สวัสดีค่ะแม่ปุ้ม"
นิรินยกมือไหว้สวัสดี แม่บ้านสูงวัยท่าทางใจดี
"สวัสดีจ้ะหนูริน น่าเอ็นดูจังเลยลูก"
แม่ปุ้มยิ้มรับ
"เอาละนี้ก็ดึกมากแล้วเขาบ้านกันก่อนเถอะ แม่ปุ้มพาหนูรินไปพักห้องที่เตรียมไว้ หลานจะได้พักผ่อน ขาดเหลืออะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"
คุณเปรมชัยบอก แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าบ้านแยกย้ายกันไปนอน
"ห้องหนูรินอยู่ทางนี้ ตามแม่ปุ้มมาเลย"
พอขึ้นมาถึงชั้นสองแม่ปุ้มก็พาเธอแยกมาอีกฝั่ง
"ถึงแล้ว นี้ห้องหนูรินชอบไหมคะ"
แม่ปุ้มเปิดประตูพาเดินเข้าไปด้านใน ในห้องมีเตียงขนาดกลาง มีห้องแต่งตัวและมีห้องน้ำในตัวแถมยังมีระเบียงที่มีประตูกันจากห้องนอน
"ชอบคะ ขอบคุณแม่ปุ้มมากนะคะ"
นิรินบอก ผู้อาวุโส
"จ้ะ เอาละหนูรินพักผ่อนเถอะมาถึงเหนื่อยๆ"
"ค่ะ"
นิรินนั่งที่โซฟาตัวน่ารักที่ถูกจัดวางไว้มุมห้อง เธอมองรอบๆห้องอีกครั้ง ดูก็รู้ว่าห้องนี่ถูกตกแต่งไว้ให้เธอโดยเฉพาะ ผ้าปูที่นอนหมอนลายน่ารัก
นิรินเปิดกระเป๋าเดินทางและหยิบรูปภาพมารดาขึ้นมา
"เป็นกำลังใจให้รินด้วยนะคะแม่"
นิรินกอดรูปภาพไว้แนบอกน้ำตาไหลรินด้วยความคิดถึง
ก่อนจะเอารูปภาพไปตั้งไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง
เช้าวันต่อมา...
"ตื่นแล้วหรอจ้ะหนูริน เป็นไงบ้างนอนหลับสบายไหมลูก"
คุณนงนุชถามนิรินที่กำลังเดินเข้ามาในครัว
"สบายคะ รินขอโทษนะคะที่ตื่นสาย"
"ไม่เป็นไรจ้ะ ตามสบายถือว่าบ้านตัวเองเลยนะลูกไม่ต้องเกรงใจ"
"ขอบคุณค่ะ คุณป้าทำอะไรอยู่ให้รินช่วยนะคะ"
นิรินเดินเข้าไปใกล้
"ได้สิจ้ะ..มาเลยป้ากำลังเตรียมอาหารเช้าเป็นข้าวต้มปลา บ้านนี้เขาชอบทานปลากันทั้งพ่อทั้งลูก"
คุณนงนุชพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ใช่แล้วคะ และต้องเป็นฝีมือคุณนุชด้วยนะคะ แม้แต่แม่ปุ้มทำก็ไม่ถูกใจหนุ่มๆบ้านนี้เลย"
แม่ปุ้มที่ทำโน่นทำนี่อยู่หันมาร่วมวง สนทนาด้วย
"ถ้างั้นให้รินช่วยอย่างอื่นดีกว่าคะ ถ้าให้รินช่วยป้านุชเกรงว่าทุกคนในบ้านจะไม่ เจริญอาหารเอา"
นิรินพูดขึ้น
"แม่ปุ้มก็พูดเกินไป ไม่ต้องไปฟังแม่ปุ้มหรอกมาจ้ะเดี๋ยวป้าจะสอนให้"
"จะดีใช่ไหมคะ"
นิรินทำหน้าไม่มั่นใจ
"ดีจ้ะ เชื่อป้าคุณลุงกับพี่อาทิตย์เขากินง่าย นี่จ้ะเราเริ่มจาการทำความสะอาสปลากันก่อน"
เสียงดังครึกครื้นออกมาจากในครัว มีเสียงหัวเราะของคุณผู้หญิงของบ้านกับแม่บ้านดังออกมาเป็นระยะๆ
คุณเปรมชัยกับอาทิตย์ที่เดินลงมาชั้นล่างมองหน้ากัน
"อาหารวันนี้คงจะอร่อยเป็นพิเศษนะครับคุณพ่อ"
อาทิตย์คุยเล่นกับผู้เป็นพ่อ เพราะปกติจะไม่มีเสียงหัวเราะแบบนี้ดังออกมาให้ได้ยิน
"นั้นนะสิพ่อไม่ได้ยินเสียงแม่เขาหัวเราะแบบนี้มานานมมกแล้วนะ"
สองหนุ่มต่างวัยนั่งยิ้มให้กัน อะไรมันจะดีไปกว่าคนที่เรารักมีความสุข
"เสร็จแล้ว แม่ปุ้มให้เด็กๆเตรียมตั้งโต๊ะได้เลยจ้ะ"
"ค่ะคุณนุช"
แม่ปุ้มเรียกเด็กในบ้านอีกสองคนให้ไปเตรียมโต๊ะสำหรับอาหารเช้า
"ถ้ามีโจ๊กหรือข้าวต้มสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือขิงซอยอันนี้ของโปรดพี่อาทิตย์เขาล่ะ ขิงก็ต้องเป็นขิงอ่อนๆแบบนี้"
นิรินยืนมองคุณนงนุชนิ่ง
"หนูริน....หนูรินจ้ะ"
"คะ"
"หนูรินเป็นอะไรหรือเปล่า ยืนมองป้านิ่งเชียว"
"คุณป้าดูมีความสุขจังเลยค่ะ ไม่เหมือน....แม่"
นิรินก้มหน้าลง นงนุชรีบเข้ามากอดเธอไว้
"ไม่เอาลูกไม่ต้องคิดอะไรแล้วนะ ต่อไปนี้หนูก็จะมีความสุขเหมือนป้า"
นิรินพยักหน้าน้ำตาคลอ เธอพยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
"ไปจ้ะ เราไปท่านข้าวกัน"
คุณนงนุชจับมือเธอเดินมาที่โต๊ะอาหาร
"วันนี้แม่ครัวอารมณ์ดีหัวเราะดังออกมาถึงข้างน้องอาหารต้องอร่อยมากแน่ๆ"
คุณเปรมชัยเอ่ยเเซวภรรยา พร้อมกับนั้งลงหัวโต๊ะ
"ก็แน่ละสิ...วันนี้แม่มีลูกสาวมาช่วยทำอาหาร มาจ้ะหนูรินมานั้งข้างป้า"
ท้ายประโยกเธอหันไปพูดกับนิริน
นิรินนั้งลงข้างคุณนงนุช
"สงสัยลูกชายจะตกกระป๋องก็งานนี้แหละ"
คุณเปรมชัยแซวไม่หยุด
"นั้นสิครับคุณพ่อ แบบนี้ผมต้องประท้วงไม่เข้าบ้านสักอาทิตย์ดีมั่ง"
อาทิตย์หยอกมารดา
"เชิญย่ะ...ถึงลูกเข้าบ้านแม่ก็ไม่เห็นหน้าลูกอยู่แล้ว"
"โอ้โห้...นี้ผมหมดความสำคัญไปแล้วหรอครับเนี่ยยย..."
นิรินนั่งมองคนในครอบครัว สนทนากัน
"เราทานข้าวต้มปลากันดีกว่าหนูริน ทานเสร็จแล้วป้าจะพาไปชมสวนดอกไม้หลังบ้านรับรองหนูรินต้องชอบแน่ๆ"
คุณนงนุชพูดอย่างอารมณ์ดี
"เอ้ออ...แล้วโรงงานใหม่เป็นไงมั่งละอาทิตย์"
คุณเปรมชัยถามลูกชาย
"ตอนนี้รอเครื่องจักรที่สั่งไว้นะครับคุณพ่อจะถึงอาทิตย์หน้า"
"เห็นชัยวัฒน์บอกว่าเจ้าของที่ติดกับโรงงานเขาจะขายที่ให้ลูกว่าไง"
"ผมยังไม่ได้ตกลงครับ ที่ตรงนั้นติดกันก็จริงแต่มันมีปัญหาภายในของครอบครัวเจ้าของที่ ผมบอกให้เคลียร์กันให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาบอกผมอีกที ไม่อยากมีปัญหาภายหลัง"
เปรมชัยพยักหน้า
"ผมอิ่มแล้ว งั้นขอตัวเลยนะครับวันนี้ผมจะขึ้นดอยสักหน่อย เห็นชาวบ้านบนดอยบอกว่าผลผลิตมีปัญหา"
"จะขึ้นดอยอีกแล้วหรอลูก"
คุณนงนุชเป็นห่วงลูกชายขึ้นมาทันที ความจริงเราส่งคนขึ้นไปก็ได้แต่นั้นแหละ
ลูกชายเธอไม่เหมือนคนอื่น จะต้องไปดูไปรุ้ให้เห็นกับตา
"คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ใช้เวลาเดินทางแค่สองชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ ผมไปนะครับ"
อาทิตย์ก้มลงหอมแก้มมารดาและ เหลือบตามองลูกสาวคนใหม่ของแม่เขาแวบหนึ่งก่อนจะเดินออกไป
- ผู้เขียน
