Ep 32 เรื่องอัปรีย์
PW : ดีใจไหมที่ครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้าสักที
ZF : พูดอะไรของมึง...ปล่อยกู
PW : หาน้ำชาร้อน ๆ ให้มิสเตอร์หมิ่นดื่มหน่อยแหกปากจนคอแห้งหมดแล้ว
ZF : ปล่อย ปล่อย กูไม่....ไม่
เสียงร้องตะโกนด้วยความทรมานจากการถูกกรอกปากด้วยน้ำชาร้อน ๆ ของมันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เสียงร้องน่าฟังกว่าเสียงพูดของมันเยอะเลย ส่วนอีกสองคนก็ได้แต่เบิกตากว้างไร้เสียงเล็ดลอดออกจากปากที่ถูกปิดสนิท กับร่างกายที่ไร้แรงจะดิ้นหนี ผมเลยเริ่มเล่าเรื่องที่เตรียมมาอย่างดี เรียบเรียงมาอย่างประณีตไม่ให้ตกหล่นใจความสำคัญให้พวกมันต้องสงสัย
"ไอ้หมิงกูมีนิยายที่ถูกเขียนก่อนมึงจะลืมตาดูโลกจะเล่าให้ฟัง มีผู้หญิงคนหนึ่งชีวิตตัวคนเดียวทำงานสู้ชีวิตด้วยการให้บริการในหอแดงตั้งแต่อายุยังไม่ถึงวัย แต่ความไม่รู้หรือความเลวในตัวที่สะสมมาจนโตเป็นผู้ใหญ่ ได้ไปพบเจอไอ้แก่รุ่นพ่อตัณหากลับเอามาเป็นนางบำเรออยู่นานป
