เจมส์โทรสั่งเรเปลให้ออกไปซื้อยาลดไข้และแผงยาคุมกำเนิดฉุกเฉิน เสร็จแล้วก็หันมาหาคนที่ดื้อดึง ไม่ยอมเอนหลังนอนพักบนโซฟา ระหว่างรอยา
และก็ไม่รู้ว่ายาคุมฉุกเฉินต้องกินหลังมีอะไรกันกี่ชั่วโมง...
“วันนี้ฉันให้เธอพักหนึ่งวัน อยากกลับบ้านหรือเปล่า หรือว่าจะเข้าไปพักด้านในห้อง”
เจมส์ว่าพลางพยักพเยิดหน้าไปทางห้องนอน ซึ่งจัดเอาไว้เป็นที่พักชั่วคราว ส่วนมากถ้าไม่มีงานด่วนจริงต้องทำข้ามวันข้ามคืน น้อยโอกาสนับครั้งจะเข้าไปด้านในห้องนั้น
“ไม่ค่ะ น้ำยังไหว” แต่คนเราจะฝืนร่างกายตัวเองไปได้สักกี่น้ำ ความอ่อนเพลีย ใบหน้าซีดเซียวแสดงออกชัดเจน
เขาถอนหายใจหนัก รู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนอย่างน้ำค้างรักงาน ชอบทำงานดีกว่าอยู่นิ่งเฉย แต่หักโหมฝืนสังขารร่างกายหนักเกินกว่าจะต้านรับไหวแบบนั้น คนที่เป็นห่วงมากสุดไม่ใช่เขา เพียงไม่อยากถูกพ่อเขาตำหนิ!
“หรืออยากให้ฉันจับเธอมาฟาดตีก้น โตแล้วไม่ใช่เด็ก”
สถานะของเจมส์มีสิ
