ปีขาลขับรถรับส่งสาริศาอย่างเคยและบางครั้งในตอนเย็นเขาก็จะเลิกงานก่อนเวลาและมารอสาริศาในหอสมุด ทำทีเป็นอ่านหนังสือแต่จริงๆ แล้วก็แอบมองว่าตอนเธอทำงานจะจริงจังมากแค่ไหนเขาเห็นสาริศายิ้มแย้มแจ่มใสกับเพื่อนร่วมงานและผู้รับบริการเห็นแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข เขาก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย
ที่เคยบอกว่าอยากจะให้เธอลาออกไปทำงานกับตนเอง ปีขาลก็คิดว่าบางครั้งคนเราก็ไม่จำเป็นต้องตัว ติดกันตลอดเวลาก็ได้ ถ้าให้เธอได้ทำในสิ่งที่รักและชอบมันคงจะดีกว่ามาก
เมื่อสาริศาเลิกงานและเดินไปรูดบัตรแล้วเขาก็เดินออกมารออยู่ด้านหน้าจากนั้นก็พากันเดินไปขึ้นรถที่จอด
“วันนี้ทำงานเหนื่อยไหม”
“ไม่ค่ะวันนี้คนไม่ค่อยเยอะ อาเสือมาดูยิมเหรอคะ”
“อามาคุยงานกับผู้รับเหมาเสร็จเร็วก็เลยไม่รู้จะไปไหนเจ้าเอยไม่ว่าอะไรใช่ไหมที่อาเข้าไปรอข้างใน”
“ไม่ว่าหรอกค่ะ”
“ตอนนี้หิวหรือยังวันนี้ไปกินอาหารเหนือกันไหม”
“ตอนแรกหนูยังไม่
