บทที่ 2 คนนอก 4
925 คำ
ราวกับถูกเขาสาดน้ำเย็นจัดใส่หน้ากันอย่างจัง ไม่เพียงจะหน้าชาไปทั้งแถบ แต่ยังหนาวจับขั้วหัวใจ นริศตาสะอึกอึ้ง เธอกลายเป็นตัวตลกที่น่าสมเพชในสายตาเขาอีกแล้ว ดันทำเรื่องโง่เง่าพรรค์นี้ลงไปได้ น่าจะรู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือว่าเธอไม่มีทางไร้อธิปกเอาไว้ได้
แล้วทำไปทำไมให้ตัวเองยิ่งขายหน้า?
ไม่เจียมตัวเสียเลย!
มือบางคลายออกผละออกจากมือหนา เบือนหน้าหันหลังหนีเขาโดยไร้คำพูด บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร แต่เธอไม่อยากรู้สึกสมเพชตัวเองไปมากกว่านี้อีกแล้ว เสียงสมาร์ตโฟนยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด ราวกับคนปลายสายไม่ยอมแพ้ แต่นริศตาเลือกจะทิ้งตัวนอนอย่างไม่ใส่ใจ หลับตาเก็บซ่อนความรวดร้าวไว้ในอกที่กลัดหนองดวงนี้ ต่อให้เจ็บจนทนไม่ไหวน้ำตาไหล ก็ให้มันซึมหายเข้าไปในหมอน เธอจะไม่มียอมให้อธิปกได้เห็นเป็นอันขาด
เสียงโทรศัพท์มือถือเงียบไปแล้ว ไม่มีการเคลื่อนไหว เดาว่าเขาอธิปกคงคว้ามันเอาออกไปด้วย
ก็ดี...
นริศตาข่มตาข่มใจ บอกตัวเองว่าอย่าไปสน พักเถอะ...เธอควรพักควรพอสักที หญิงสาวซุกหน้าลงบนหมอนปิดรับเรื่องราวที่คอยรบกวนใจ ทว่าก็ต้องมีอันแปลกใจเมื่อพื้นที่ข้างๆ ยวบลงก่อนที่ท่อนแขนอบอุ่นจะโอบเอวเธอจากทางด้านหลัง นริศตาลืมตาหันขวับไปมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
นี่เขา...ยอมอยู่หรือ?
ความดีใจยังไม่ทันจะแทรกซึมเข้ามา นอกหน้าต่างก็มีเสียงผู้หญิงที่เธอคุ้นเคยดังขึ้นแข่งกับสายฝนว่า
“พี่ปก...”
นริศตานิ่งอึ้งยังไม่ทันขยับ คนข้างๆ ก็ลุกพรวดพุ่งออกไปทางประตูทันที เธอไม่ได้ตามเขาลงไป แต่เดินไปตรงระเบียง เห็นอธิปกหยิบเสื้อคลุมคลุมตัวให้อลิสาที่เปียกโชก หล่อนโผเข้ากอดเขาทั้งน้ำตา สาวสวยอ้อนแอ้นยามที่เปียกฝนอย่างนี้ช่างดูน่าสงสารเป็นพิเศษ
หญิงสาวยิ้มเยาะ เข้าใจทันทีว่าเธอเป็นภรรยาของเขามาสองปี แต่ทำไมถึงสู้อลิสาไม่ได้เลยแม้แต่เศาเสี้ยว เพราะเธอไม่ใช่คนดัดจริตที่ชอบทำตัวอ่อนแอเหมือนหล่อนนั่นเอง และนอกจากจะไม่อ่อนแอแล้ว เธอยังจะร้ายให้สุดๆ ไปเลย
นริศตาเดินออกจากห้องนอนหยุดยืนอยู่ตรงหัวบันได สายตาเย็นชากดต่ำมองสามีที่ประคองกอดคนรักพาเข้ามาหยามหน้ากันถึงในบ้าน เอ่ยถามเสียงเยียบเย็น
“จะไปไหนคะ?”
“หลบไป!” อธิปกเอ่ยอย่างหงุดหงิด ตวัดตามองเธออย่างรำคาญ เดาว่าคงจะร้อนใจเป็นห่วงคนในอ้อมแขนมากสินะ
เจ็บ! เจ็บมาก...
ทั้งที่เธอเธอเจ็บจนหัวใจด้านชาไปหมดแล้ว แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าก็คือเขาไม่แคร์เธอเลยสักนิด รู้ทั้งรู้ว่าเขายิ่งรักและทะนุถนอมอลิสามากแค่ไหน ก็เท่ากับยิ่งเหยียบย่ำความรู้สึกของเธอมากเท่านั้น แต่เพื่อหล่อน อธิปกไม่เคยลังเลที่จะทำร้ายเธอเลย
“คุณจะเอาใครเข้ามาบ้านควรถามความเห็นของฉันหน่อยมั้ย ตอนเราแต่งงานกัน คุณปู่ซื้อบ้านหลังนี้ให้เป็นเรือนหอของเรา ในทะเบียนบ้านก็มีชื่อของฉันเป็นเจ้าของร่วมกับคุณด้วย ถือว่าฉันเองก็เป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่งเหมือนกัน จะทำอะไรก็ควรจะให้เกียรติกันบ้าง”
บ้านหลังนี้เป็นที่ๆ คุณปู่หวังให้ลูกๆ ของเธอกับเขาเติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุข มีพื้นที่วิ่งเล่นอย่างเบิกบานแข็งแรง เป็นที่เดียวที่เธอกับอธิปกได้อยู่ด้วยกันโดยไม่มีอลิสา เป็นที่สุดท้ายที่ทำให้เธอรู้สึกว่ายังเป็นของเธอ แต่พวกเขาก็ยังไม่ละเว้น
“เฮอะ!” อธิปกแค่นเสียงเยาะในลำคอ ช้อนร่างอลิสาอุ้มไว้แนบอก แล้วเดินขึ้นบันไดมาหยุดอยู่ต่อหน้าเธอราวกับประชด แววตาที่มองเธอช่างเฉยเมยขณะเอ่ยเสียงเรียบว่า “ให้เกียรติเหรอ คุณสำคัญตัวเองผิดมากไปรึเปล่า เรื่องภายในบ้านเศวตวงศ์ยังไม่ถึงตาคุณเข้ามายุ่งวุ่นวายหรอก กลับไปอยู่ในที่ของคุณซะ”
พูดจบก็อุ้มอลิสาเดินเฉียดไหล่เธอไป นริศตาเสียหลักเซเล็กน้อย แววตาร้าวรานฉาบไปด้วยม่านน้ำตาคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขาเหมือนเข็มนับหมื่นทิ่มแทงหัวใจเธออย่างร้ายกาจ ริมฝีปากที่สั่นระริกยิ้มเยาะตัวเอง เธอเป็น ‘คนนอก’ เสมอสำหรับเขาสินะ...
เหอะๆ แต่งงานมาสองปี แต่เธอไม่เคยละลายหัวใจที่เย็นชาของเขาให้นุ่มนวลลงได้เลย
หญิงสาวเดินกลับเข้าห้องด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย ในเกมรักเกมนี้คนที่แพ้ยังคงเป็นเธออยู่เสมอ เพราะคนที่รักมากกว่าย่อมเจ็บกว่า ส่วนคนที่ไม่เคยรักอย่างเขาคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น นริศตายืนอยู่นอกระเบียง หลับตาปล่อยให้น้ำฝนที่หนาวเย็นชะล้างคราบน้ำตาและความเสียใจของเธอไปให้หมด หรือถ้าไม่หมดก็ช่วยแช่แข็งหัวใจเธอที เธอจะได้ไร้ความรู้สึกไม่ต้องทนเจ็บปวดอย่างนี้อีกแล้ว
- ผู้เขียน
