การตามหาแม่ของเจนิตายังคงคว้าน้ำเหลว จนทำให้คนเป็นลูกอย่างเธอเริ่มกังวลใจ เวลาล่วงเลยมานานจนตอนนี้พลอยใสได้ประทีปเป็นแฟนแล้ว แต่ชวียังตามหาแม่เธอไม่เจอ ความกังวลใจยังฉายชัดอยู่บนใบหน้า
“เป็นอะไร” พลอยใสมองคนที่ทำหน้าคิดหนักตลอดเวลา
“เฮียยังตามหาแม่ไม่เจอเลย” เจนิตาบ่นกับพลอยใส ตอนนี้เธอเริ่มกังวลว่าแม่จะยังมีชีวิตอยู่ไหม
“ไม่น่าจะตามหายากนะ” พลอยใสคิดว่าคนเราไม่น่าจะตามหายากขนาดนี้ แค่รู้ชื่อนามสกุล ความสามารถของพี่ชายมีมากล้นต้องสามารถหาได้อยู่แล้ว แต่ทำไมถึงหาไม่เจอเสียที
“กูก็ว่าไม่น่าจะยาก แต่ทำไมไม่เจอ”
“ฉันมีวิธี ไปแต่งตัว เดี๋ยวพาไป” พลอยใสบอกเพื่อน
“เดี๋ยวนะ ทำไมตอนนี้พูดเพราะ ไม่เรียกตัวเองว่ากู”
“แหม อีเจ เดี๋ยวลูกดาด้ามันจะเกิดแล้วไหม มึงจะเรียกตัวเองว่ากูตลอดเลยหรือไง อีกอย่างต้องฝึกเป็นคนพูดเพราะไว้ อย่าลืมสิ แฟนฉันคือพี่ทีปแสนดี” พลอยใสผู้กำลังหลงแฟนใช้สองมือประ
