“ไอ้กุ๊ย มึงกับอีเจก็เหมาะกันแล้ว ต่ำตมพอกัน” สมบูรณ์ถึงจะขยับช่วงล่างไม่ได้ แต่ยังปากเก่งไม่มีสำนึก ตำรวจดันทั้งสองฝั่งออกจากกัน แล้วปิดประตูห้องพักคนไข้ แต่เสียงก่นด่าของสมบูรณ์ยังดังออกมาไม่หยุด
“เจ กลับเถอะ” ชวีข่มความรู้สึกไว้แทบไม่มิด สายตาของเขาจ้องมองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเมีย คงเป็นพ่อได้เพียงแค่ชื่อเท่านั้น คนอย่างสมบูรณ์เลวเกินกว่าจะเป็นพ่อผู้หญิงของเขา
“เฮีย” เสียงร่ำไห้ของเจนิตาดังสะอึกสะอื้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เขากับเธอจะนั่งอยู่บนรถแล้ว
“ร้องไห้ให้พอ แล้วอย่าร้องให้มันอีก”
“เจไม่ได้ร้องให้เขา เจร้องให้แม่ เสียดายที่แม่ไม่เคยคิดร้ายกับเขาเลย ท่านสอนให้เจรักเขามาตลอด แล้วดูสิ่งที่เขาพูดถึงแม่สิ”
ชวีฟังประโยคที่เธอพูดออกมาแล้วยิ่งเจ็บในอก เธอไม่เรียกสมบูรณ์ว่าพ่ออีกแล้ว คำว่าพ่อของเธอคงตายจากใจไปแล้ว
“เจ เฮียรักเจ ไม่มีใครรักเจก็ไม่เป็นไรนะ แค่เฮียรักเจก็พอ”
“
