“ยายมาทำอะไรแถวนี้คะ”
“มารำไทเก๊กน่ะจ้ะ แต่ดูเหมือนวันนี้เขาจะไม่มี ยายเลยมาเดินออกกำลังกาย” หญิงชราท่าทางใจดียิ้มให้เจนิตา ก่อนจะยื่นผ้าเย็นในมือที่ยังไม่แกะใช้ให้เธอ
“ผ้าเย็นจ้ะ หน้าหนูเหงื่อเต็มเลย”
“อ๋อ ขอบคุณค่ะ” เจนิตารับผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กขึ้นมาซับหน้า ยายเองใช้ผ้าอีกผืนที่พาดคอซับหน้าของแก
อากาศเริ่มร้อนอบอ้าว หรือความว้าวุ่นใจกันแน่ที่ทำให้หญิงชราท่าทางใจดีถึงได้คิดร้าย
“ยาย...” กลิ่นฉุนจากผ้าขาวเข้าจมูกในตอนที่เธอเช็ดตรงรอบจมูก ภาพตรงหน้าตัดไปทันที หญิงชราประคองร่างบางพิงกับเก้าอี้
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย หลานฉันเป็นลม”
สมหมายที่รอท่าอยู่แล้วรีบวิ่งมากับเพื่อนพร้อมทั้งเปลขนย้ายผู้ป่วย
“ไหนครับคุณยาย ไหนครับ” ทั้งสี่คนรีบจัดการพาร่างเพรียวบางขึ้นเปล วิ่งออกจากสวนสาธารณะ ในขณะที่ไทยมุงตอนแรกก็สนใจ แต่เมื่อผู้ป่วยถูกขนย้ายออกไปแล้ว ก็ไม่มีใครใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอ
