“รู้แล้วค่ะ รู้ดีด้วย ง่วงแล้ว อุ้มหน่อย”
“ขี้ง่วงจริง” ชวียิ้มมุมปาก ก่อนจะช้อนร่างเพรียวบางขึ้นอุ้ม
“ขี้ง่วงก็ยังดีกว่าขี้เงี่ย-น นะคะ” เธอกระซิบข้างใบหูเขาให้ได้ยินประโยคแสนหยาบโลนแต่ตื่นเต้น
“แต่เฮียชอบ ขี้เงี่ย-นมากกว่านะ” เขากดจูบเธออีกครั้ง วางเธอลงบนเตียงไม้แข็งแรง เป็นสิ่งเดียวที่เขาขอเลือกด้วยตัวเองในห้องนอนนี้ กลัวว่าทำรุนแรงแล้วจะมีเสียงดัง
ชวีรีบวกไปปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย ถึงห้องจะเป็นเรือนไทย จริง ๆ แล้วผนังตีไม้สองชั้นพร้อมทั้งบุใยอย่างดีเพื่อไม่ให้ไอความเย็นลอดผ่านเพราะต้องติดเครื่องปรับอากาศ เขาบอกกับแม่ยายไว้อย่างนั้น
แต่พวกผู้ชายต่างรู้กันว่ากลัวเสียงทำรักของเขาและเธอหลุดรอดออกไปจนแม่ยายทำใจไม่ได้
“เฮีย อื้อ อ๊า!” แล้วคนที่ครางดังคนนี้อีก ไม่ต้องบอกว่าติดใจอะไรในตัวเขาบ้าง บอกเลยว่าถ้าเจนิตาขาดเขา เธอลงแดงตายแน่
“เฮียให้เจทำ เจจะทำ” คนดื้อก็คือคนดื้อ เธอผลั
