แสงสาดกระทบม่านสีขาวลอดเป็นเกลียวคลื่น อนวัฒน์เปิดเปลือกตารับตะวันในเช้าวันใหม่ กายบอบช้ำสะดุ้งเฮือกอยู่ไม่สุข
“นะ…น้ำ” ลำคอเขาแห้งผากอย่างช่วยไม่ได้ เพราะห้วงนิทราแสนยาวนานประจวบกับตัวยาซึ่งถูกป้อนผ่านเส้นเลือดในทุก ๆ สี่ชั่วโมง
“ตาเชน!” อรุณประไพผุดลุกรวดเร็ว หล่อนเร่งฝีเท้าก้าวหาลูกชายอย่างไม่คิดชีวิต
“พี่เชน!” อิงอรเองก็เช่นกัน หล่อนรินน้ำเปล่าใส่แก้ว มือสั่นระริกเพียงบางเบา เพราะไม่คิดว่าเขาจะฟื้นตัวได้ไว ทุก ๆ วันที่ผ่านไปหล่อนมีความหวังเสมอว่าเขาจะกลับมา และวันนี้…
ชายหนุ่มอยู่ตรงหน้าหล่อนแล้วจริง ๆ!
“ดะ…ดา” แต่สรรพนามแรกที่เขาเรียกหากลับไม่ใช่หล่อน หัวใจอิงอรสลายเป็นริ้ว ๆ โดยคนที่หล่อนเฝ้าห่วงหาทุกเมื่อเชื่อวัน เขาขยี้ใจดวงน้อยกับฝ่าเท้ากระทั่งมันแหลกลาญไม่ต่างกับกรวดทราย
“เรียกชื่อนังสารเลวนั่นทำไม ที่เชนต้องเดือดร้อนก็เพราะมันทั้งนั้น!” อรุณประไพตวาดคล้ายหมดความอดทน ใบหน้า
