สี่ปีผ่านไป…
คุณแม่คนสวยเดินลงมาถึงบันไดชั้นล่าง ดวงตาแสนหวานกวาดมองลูกรักที่สะพายกระเป๋าเป้เล็ก ๆ กลับมาพร้อมบิดา เธอย่อกายอ้าวงแขนกว้างเพื่อกอดรัดกล้าข้าวทั้งยังประโคมหอม ฟอดใหญ่
ฟอด! ฟอด!
ปลายจมูกโด่งรั้นให้รางวัลคนเป็นลูกแต่มิได้เผื่อแผ่ไปถึงพ่อ กว่าสี่ปีที่อนวัฒน์เทียวไล้เทียวขื่อเพื่อหวังเอาชนะใจแม่ของลูก ทุกวัน นักธุรกิจหนุ่มพันล้านมักหาเวลาในช่วงเย็นของทุกวันเพื่อรับลูกชาย ส่วนตอนเช้าเป็นหน้าที่ของคุณแม่ยังสาว หากมีบ้างที่ทั้งคู่จัดสรรหาเวลาพร้อม ๆ กันโดยแผนการของพ่อคุณตัวแสบ
“พี่เชนแวะพากล้าข้าวทานขนมมาใช่ไหมคะเนี่ย”
ญาดายังคงน่ารักเหมือนเคย เธอแสนดีดูแลลูกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“นิดหน่อยน่า ก็กล้าข้าวหิวนี่ครับ”
“ดาเคยบอกพี่แล้วนี่น่า ถ้ากล้าข้าวกินขนมหวานเยอะ ๆ ช่วงนี้จะคึกซนทั้งวัน” เธอย่นคิ้วเป็นปม นิ้วชี้ส่ายไปมาทั้งยังคาดโทษเพิ่มเติม
“ไว้ใจไม่ได้ทั้งคุณพ่อคุณลูก!”
“มา
