“ผมขอให้น้ำรินเป็นคนบอกผมเองได้มั้ยครับ” เวคินพยายามหาอุบายที่จะพบหญิงสาวให้ได้ แม้ว่าใครจะมองว่าเขาหน้าด้านก็ตาม ที่เขามาวันนี้เขามีธงไว้ในใจแล้วว่า เขาจะไม่ยอมกลับไป ถ้าเธอไม่กลับไปที่เกาะกับเขาด้วย
“ฉันคงไม่อนุญาตให้พบน้ำรินหรอกค่ะ เชิญนายหัวกลับไปเถอะ” นางนารีเอ่ยออกมาเสียงเด็ดขาด ส่วนคุณสาธิตได้แต่ปล่อยให้ภรรยาจัดการ ด้วยเพราะว่าตนเองไม่ได้รู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น หากจะให้เอ่ยทัดทานอะไรก็คงยาก เลยเลือกที่จะนั่งฟังและเชื่อในการตัดสินใจของภรรยา
“ถ้างั้นผมคงต้องขอรอที่นี่ รอจนกว่าจะได้พบกับน้ำรินนะครับ” ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้านางนารี พร้อมกับท่าทางที่จริงจังว่าเขาจะไม่ยอมไปไหน ถ้าไม่ได้พบหญิงสาว
“ก็ตามใจนะ แต่คงให้รอในนี้ไมได้ ถ้านายหัวอยากรอก็ออกไปรอข้างนอกเถอะ อยากรอถึงตอนไหนก็รอเลย” นางนารีเอ่ยออกมาด้วยความสะใจ เคยทำยังไงกับบุตรสาวนางไว้ คิดว่ามาสำนึกผิดตอนนี้ มันจะทันเหรอ กี่หยดน
