"อื้อ! บาสเตียนคะ หยุดก่อนค่ะ" เสียงหวานร้องห้ามเมื่อประตูห้องปิดสนิท บาสเตียนเองก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง จู่โจมเข้าใส่ร่างบางทันทีด้วยริมฝีปากหยักร้อนผ่าว แตะไปทั่วดวงหน้างามและลำคอ ซุกดมกลิ่นหอมของเรือนกายที่คุ้นเคย จนเธอแทบหายใจหายคอตามไม่ทัน
"ผมหยุดไม่ได้หรอกที่รัก รู้ไหมว่าผมรอเวลานี้มานานแค่ไหนแล้ว" เสียงทุ้มกระเส่าดังขึ้นที่ข้างหู จิตใจของคนฟังถึงกับเตลิดกระเจิดกระเจิง เพราะน้ำเสียงชวนขนลุกนั้นรวมถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้
"รอมานานแค่ไหนกันเชียว" เธอถามไม่เต็มเสียงนัก เมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน แล้วตรึงเธอไว้ด้วยสายตาร้อนแรงคู่นั้น
"เกือบสามเดือนแล้วที่คุณหนีกลับเมืองไทย สามเดือนกว่าแต่ผมรู้สึกเหมือนสามปีกว่ายังไงยังงั้น เพราะฉะนั้นอย่างอแงเลยนะครับ ให้ผมได้ชื่นใจบ้างนะครับคนดี" หญิงสาวมองสบตาเขาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นหน้าไปจุมพิตริมฝีปากหยักของ
