เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งดังขึ้นที่หน้าประตูร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ในกรุงสต๊อกโฮล์ม เมื่อลูกค้ารายล่าสุดที่เข้ามาสั่งกาแฟเมื่อห้านาทีก่อนกลับออกไป ทั้งร้านจึงเหลือเพียงมินธิรากับเจนจิราที่ยังนั่งคุยกันอยู่ ซึ่งทั้งคู่นั่งอยู่ในมุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวมาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
"คิดอะไรอยู่เหรอ" เจนจิราถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าไม่สดใสนักของเพื่อนรัก
"เปล่านี่ ไม่ได้คิดอะไร" มินธิราตอบพร้อมกับยกมือเรียวขึ้นมารวบผมยาวสีดำขลับที่ปล่อยสยาย ก่อนจะเอนหลังพิงพนักงานเก้าอี้
"แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น เพราะตั้งแต่ไปรับเธอที่สนามบินก็เห็นดูเหม่อๆ เหมือนคนมีเรื่องให้สบายใจ มีอะไรก็บอกกันได้นะ ถึงช่วยอะไรไม่ได้แต่ช่วยรับฟังก็ยังดี"
"ขอบใจนะ แต่เราโอเคจริงๆ" มินธิราพยายามหลบตาเพื่อนเพราะกลัวจะถูกจับความรู้สึกได้
"เอาเถอะ ถ้าเธอว่าโอเคก็โอเค แต่ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่จะมองไม่ออกว่าเธอกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ ห
