"ปล่อยหนู!" อลิซร้องบอกให้ปล่อยทั้งน้ำตาพลางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของมารดา ซึ่งมันเป็นอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ไม่อบอุ่นดังเช่นอ้อมกอดของพี่เลี้ยงสาว ทั้งๆ ที่เป็นอ้อมกอดของคนที่โหยหามาทั้งชีวิต
...นังเด็กนี่ตัวเล็กๆ ทำไมถึงได้แรงเยอะแบบนี้... อธิพรคิดในใจ หากไม่ติดว่านี่คือเครื่องมือชั้นดี เธอคงไม่ลงทุนทำถึงเพียงนี้
"มามี้จะปล่อยก็ต่อเมื่ออลิซสัญญาว่าจะเลิกร้องไห้ แล้วหันมาคุยกันดีๆ" เมื่อใช้ไม้แข็งแล้วไม่น่าจะได้ผล อธิพรจึงหันมาใช้ไม้อ่อน
"ก็ได้ค่ะ แต่มามี้ก็ต้องสัญญาเหมือนกันว่าจะไม่ดุอลิซ"
"ได้สิคะ ถ้าอลิซทำตัวน่ารักๆ ใครจะอยากดุหนูกันล่ะ ไม่อยากถูกดุก็ต้องทำตัวดีๆ รู้ไหม"
"ไม่ค่ะ ถึงหนูจะทำตัวไม่ดีแต่มินนี่ก็ไม่เคยดุหนูเลย ไม่เหมือนมามี้" แม้ว่าบางครั้งอลิซอาจจะทำตัวเกเรไปบ้างแต่มินธิราก็ไม่เคยดุ เธอมักจะใช้เหตุผลคุยกันและสอดแทรกคำสอนเข้าไปด้วย ผิดกับอธิพรที่เพิ่งจะกลับม
