เมียสำรองจ้างรัก

8

เริงฤทธิ์ถูกเนรเทศไปอยู่คอนโดฯ ส่วนตัว ทำให้เขาไม่ได้มีโอกาสได้เจอกับมีนาอีก

ธรรมดาของหนุ่มโสดที่มักจะมีสาวสวยเข้ามาทอดสะพานให้ไม่ขาด ไม่นานเริงฤทธิ์ก็หลงไปกับสาวคนใหม่ได้อย่างง่ายดาย และเขาก็ป้องกันตัวเองอย่างดี ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก

เมื่อครั้งมีนาเขาก็โกรธเคืองเธอกับแม่ที่ไม่ทำตามคำสั่ง บอกว่าให้กินยาคุมก็ปล่อยให้ท้อง มีนากับแม่ก็คงเหมือนอย่างที่มารดาของเขาพูด อยากมีลูกเพื่อจะจับเขานั่นเอง

มีนาได้แต่นั่งร้องไห้ เพราะไม่ได้เจอเริงฤทธิ์อีกเลย แต่รังรองบอกให้เธอเข้มแข็งเพื่อลูก ถ้าเอาแต่เศร้าจะมีผลต่อลูกน้อยในครรภ์ตามไปด้วย นั่นทำให้เธอกินอาหารดี ๆ ที่เวรีสาวใช้คนใหม่นำมาให้ทุกวันโดยไม่อิดออด

อย่างน้อยมีนาก็คิดว่าคุณหญิงดาวเรืองยังดีกับเธอเพราะไม่ได้ปล่อยให้เธออด ๆ อยาก ๆ

จริงๆ อาหารการกินหลายอย่างเริงฤทธิ์เป็นคนบอกให้รังรองนำมาให้มีนากินบำรุงครรภ์ แต่เขาไม่อยากให้มารดารู้ และไม่อยากให้ใครสงสัย เลยฝากผ่านรังรอง ซึ่งรังรองก็ปิดปากเงียบไม่อยากให้เด็กในบ้านมีปัญหาอีก

แม้เริงฤทธิ์จะโกรธที่มีนาท้อง คิดว่าสองแม่ลูกวางแผนจับเขา แต่ความรู้สึกลึกๆ ที่เขามีให้แก่มีนา ก็ทำให้เริงฤทธิ์ให้อภัยเธอได้ เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้หัวใจของเขารู้จักกับคำว่ารัก

ใกล้คลอดเต็มที มีนาเดินอุ้ยอ้ายตามประสาคนท้องแก่ที่น้ำหนักเพิ่มขึ้นอีกหลายสิบกิโล เธอแอบเห็นเริงฤทธิ์กลับมาที่บ้าน เขาควงสาวสวยคนใหม่กลับมาด้วย คราวนี้คุณหญิงดาวเรืองไม่ได้รังเกียจเพราะหล่อนบ้านรวยเป็นถึงลูกสาวรัฐมนตรีคนดังที่มีทั้งเงิน ทั้งอำนาจบารมี และมีผู้คนนับหน้าถือตามากมาย ที่เธอรู้เพราะเวรีเป็นคนพูดให้ฟัง

เวรีมองอย่างเหยียดหยาม แม้จะเอาของดี ๆ มาให้กินก็ทำท่าทีดูถูก มีนาไม่อยากคิดอะไรมาก เธอคิดว่าลูกคลอดออกมาจะเลี้ยงลูกให้ดี อย่างน้อยคุณหญิงก็ไม่ไล่เธอกับลูกออกจากบ้าน

มีนาเจ็บท้องคลอดลูกในสัปดาห์ถัดมาหลังจากที่เธอเห็นเริงฤทธิ์กับคู่ควงคนใหม่

มีนายอมรับกับตัวเองว่าเธอเจ็บท้องมากจนแทบสิ้นสติ แต่พอลูกคลอดออกมาแล้วเธอก็หายเป็นปลิดทิ้ง ไม่เจ็บไม่ปวดอะไรอีก

“แม่จ๋า หนูอยากเจอลูก” มีนาฟื้นขึ้นมาก็เอ่ยกับมารดาที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง

“ต้องเข้าตู้อบ อีกหลายวันถึงหมอจะให้เจอ แกก็รอไปก่อน”

“ไปดูตอนนี้ไม่ได้เหรอจ๊ะ”

“ไม่ได้ คุณหมอยังไม่อนุญาต แกก็อย่าเซ้าซี้เรื่องมากนักเลย”

“ลูกของหนูเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายจ๊ะแม่”

“ผู้ชายพอใจหรือยัง ถามมากจริงเชียว” จิตราทำหน้ารำคาญ

“ไม่ถามก็ได้จ้ะ รอให้ลูกแข็งแรงแล้วหนูจะได้เจอลูกใช่ไหมจ๊ะ” มีนานอนยิ้มอยู่บนเตียง อยากเห็นหน้าลูกชายตัวน้อยเหลือเกิน แต่ยังเจอกันไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร เธอจะรอให้ลูกออกจากตู้อบก่อน

มีนาจวนจะออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้เจอหน้าลูกเสียที จึงเอ่ยถามมารดาอีกครั้ง

“หนูจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ยังไม่เจอหน้าลูกเลย ลูกหนูเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะแม่ แม่บอกหนูมาตรงๆ เถอะจ้ะ ฮือ ๆ” มีนาร้องไห้สะอึกสะอื้น คิดไปว่าลูกอาจเป็นอะไรร้ายแรง แต่มารดาไม่กล้าบอก เธอถึงไม่ได้เจอลูกสักที

“ลูกแกน่ะไม่อยู่แล้ว”

“ไม่อยู่ ไปไหนจ๊ะ ลูกหนูไปไหน” มีนาเอ่ยถามอย่างตกใจ

“แกเลิกร้องไห้แล้วตั้งสติได้แล้ว คุณหญิงน่ะเขาเอาลูกแกไปเลี้ยงแล้ว”

“แม่ให้ไปได้ยังไง นั่นลูกของหนูนะ” มีนาโถมเข้าหามารดาเขย่าร่างของท่านอย่างเสียใจ

“แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะนังมีน” จิตราผลักร่างของมีนาจนล้ม มีนาเจ็บจุกไปหมด แต่คนเป็นแม่ไม่คิดจะใส่ใจ

“โอ๊ย!” เธอร้องด้วยความเจ็บ

“สมน้ำหน้า แกจะร่ำร้องหาสวรรค์วิมานอะไร แกมีปัญญาเลี้ยงลูกหรือไง ลูกไปอยู่กับคนรวยมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ นังบ้า! ร้องไห้เหมือนคนเสียสติ”

“แต่นั่นลูกหนูนะแม่ จิตใจแม่ทำด้วยอะไร”

“ลูกแกแต่หลานเขา ให้เขาเอาไปเลี้ยงก็ดีแล้ว แกนี่มันวุ่นวายไร้สาระเสียจริง” จิตราด่าทอ พาเท้าหนีเมื่อลูกสาวตามมาเกาะแข้งเกาะขา

“แกจะนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ก็เรื่องของแกนะ แต่ฉันจะไปแล้ว แกไม่อายแต่ฉันอาย มีลูกบ้า ๆ ประสาทแดกแบบแก”

มีนาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนพื้น ค่อย ๆ ลุกขึ้นด้วยหัวใจร้าวรานแตกสลาย เดินตามมารดาไปอย่างสิ้นหวัง สิ้นไร้เรี่ยวแรงแต่เธอเองก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดี เงินทองติดตัวก็ไม่มีเลยสักบาท

มีนาอยากเห็นหน้าลูกสักครั้ง เธอคลอดลูกน้อยออกมาแต่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเห็นหน้า หัวใจดวงน้อยมันเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด เหมือนมีใครมาควักมันออกไปสับเป็นหมื่น ๆ ชิ้น

“แม่จะไปที่ไหนจ๊ะ” มีนาเอ่ยถามอย่างเลื่อนลอย หมดอาลัยตายอยากกับชีวิต

“ไปหาที่อยู่น่ะสิ เขาไม่ให้เราอยู่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว”

“หนูขอไปดูหน้าลูกสักครั้งได้ไหม แม่พาหนูไปหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

“นังบ้า! แค่แกเดินไปหน้าบ้านของเขา เขาก็จับแกโยนออกมาแล้ว เขารังเกียจแกจะตายไป แกไม่รู้หรือไง”

“แต่นั่นลูกหนูนะแม่” คนพูดร้องไห้ไปตลอดทางที่เดินตามมารดาไปอย่างอ่อนแรง ร่างกายของเธอไม่ค่อยแข็งแรงเพราะเพิ่งคลอดลูก

“เบื่อจะพูดกับแกแล้ว พักแถวนี้แหละ ห้องพักราคาไม่แพงนัก” จิตราเอ่ยบอกบุตรสาว มีนาเห็นสภาพห้องพักเก่า ๆ แล้วให้รู้สึกสังเวชใจนัก

“พักที่นี่ก็พอ ดีกว่านี้มันแพง ฉันไม่ได้มีเงินถุงเงินถังหรอกนะ เขาเฉดหัวออกมาจากบ้านก็เพราะว่าแกมันโง่ เป็นเมียคุณฤทธิ์แล้วแทนที่จะเอาอกเอาใจให้เขารักเขาหลง เขากลับไม่สนใจไยดี เฉดหัวแกทิ้ง แกมันซื่อบื้อ ไม่มีเสน่ห์ หน้าโง่ แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลย” จิตราด่าทอลูกสาวด้วยคำพูดแรง ๆ ความจริงจิตราได้เงินก้อนใหญ่มาแล้ว แต่นางไม่คิดจะบอกลูกสาว เงินก้อนนี้จะทำให้นางสบายไปอีกนานกับผัวใหม่ที่กำลังคบหาดูใจกันอยู่ แต่จริง ๆ นางคิดหวังมากกว่านั้น ถ้ามีนารู้จักใช้จริตมารยาออดอ้อนเริงฤทธิ์ให้หลงหัวปักหัวปำ แอบเลี้ยงดูกันก็คงไม่ต้องลำบากแบบนี้ แต่ช่างเถอะอย่างน้อยก็ได้เงินก้อนจากคุณหญิงดาวเรืองมาแล้ว แลกกับหลานชายคนแรกของท่านที่ท่านอยากนำไปเลี้ยงดูเอง โดยไม่ให้มีนากลับไปยุ่งวุ่นวายและไปแสดงตัวว่าเป็นแม่อีก ก็ถือว่าคุ้มเกินคุ้ม

ส่วนมีนา นางก็ไม่คิดจะรับเลี้ยงอีกต่อไป เพราะว่าหมดประโยชน์แล้ว แต่อย่างน้อยลูกสาวคนนี้ก็ยังสาวยังสวยอยู่มาก ถึงแม้จะเพิ่งคลอดลูกก็ตามที นางจึงตัดสินใจขายมีนาให้กับเสี่ยนพในราคาหลายแสนบาท ทำให้นางได้เงินมาอีกก้อนหนึ่ง อย่างน้อยมีนาไปอยู่กับเสี่ยนพก็ไม่ต้องลำบากเกินไปนัก เพราะว่ายังมีคนเลี้ยงดู จิตราเสียดายความสาวความสวยของลูก ถ้าจะให้ไประเหเร่รอนอยู่ข้างถนนกลายเป็นขอทานจรจัด

มีนานอนร้องไห้จนหลับไป ข้าวปลาไม่ได้ตกถึงท้อง เพราะเธอไม่รู้สึกหิวและมารดาก็ไม่ได้สนใจจะหาข้าวหาปลาอะไรให้กิน

ตื่นขึ้นมาท่านก็บอกว่าจะพาเธอไปหาที่อยู่ใหม่

“แม่จ๊ะ ขอเงินค่ารถให้หนูหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

“ค่ารถอะไร”

“หนูอยากไปหาลูก ตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท ขอเงินแม่ให้หนูหน่อย ขอแค่ค่ารถไปที่บ้านของคุณหญิง หนูขอไปดูหน้าลูกสักนิด คุณหญิงคงไม่ใจร้ายใจดำกับหนูหรอกจ้ะ”