จิรภัทรคิดว่า แทนที่เขาจะได้นั่งกินข้าวแล้วมองหน้าสวยๆ ของเธอไป กลับต้องมานั่งกินข้าวกับเพื่อน ๆ ของเธอแทน เขาแทบไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอเลย เพราะมีแต่คนแย่งพูดแย่งคุยเต็มไปหมด ถ้าเขาเอ่ยปากว่าจะเลี้ยงข้าวเธออีก แล้วเธอชวนเพื่อนมาเป็นโขยงแบบนี้อีก เขาก็คงล่มจมกันพอดี
“ก้านกล้วยเต็มที่เลยนะ” รังรองเอ่ยบอกเพื่อนสมัยเรียนอนุบาล น้ำหนักน่าจะเฉียดหนึ่งร้อยกิโลกรัม ยิ่งแรงยุจากเพื่อนว่าอาหารเพื่อสุขภาพกินแล้วไม่อ้วนหล่อนก็เลยซัดแหลกคนเดียวเป็นสิบยี่สิบจาน ยิ่งกว่าแข่งกินตอนประกวดเทพีช้างเสียอีก
มีนาได้แต่แอบมองจิรภัทรแล้วนึกเห็นใจไม่น้อย เธอรู้ว่ารังรองแสบ และจิรภัทรคงไม่กล้าชวนรังรองกินข้าวไปอีกนาน
“นี่พี่จอมเพื่อนพี่ชายเราเอง พี่จอมน่ะเป็นเจ้าของฟิตเน็ตที่นี่ ทุกคนเต็มที่เลยนะจ๊ะ แล้วก็ใครอยากห่อกลับบ้านก็เอาเลยนะ ตามสบาย วันนี้พี่จอมเขาเลี้ยง ใช่ไหมคะพี่จอม” รังรองหันไปเอ่ยถาม จิรภัทรพยักหน้
