ตอน 57
วาคินนั่งอยู่บนเครื่องบิน สายตาคมมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าใสสะอาดเหมือนตอนเช้าที่บ้านยูจิน
ริมฝีปากของเขาแตะรอยยิ้มบางๆ แต่แฝงความเศร้า
“ยูจิน… รอผมกลับนะครับ” เขาพูมพำเบาๆ กับตัวเอง
จังหวะที่เครื่องบินทะยานขึ้นฟ้า เสียงคำรามของเครื่องยนต์ดังขึ้นเบาๆ
วายุค่อยๆ ยื่นมือ จับมือยูจิน แล้วสวมแหวนหมั้นให้เธอ
“ยูจินครับ… แหวนนี้ เป็นเครื่องหมายของวันนี้ครับ”
ยูจินมองแหวนบนมือ เธอตาลึกเศร้า สายตาจดจ้องไปไกลๆ ราวกับมองหาใครอีกคน
“…ค่ะ” เสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความคิดถึง
พริ้มที่นั่งตรงข้ามเอียงตัวมอง
“ยูจิน… ยิ้มอีกนิดสิ วันนี้เธอสวยที่สุดแล้วนะ”
มัชวันนี้แต่งสูทสีหวานชมพูอ่อนยิ้มสดใส ยกมือทาบอกพูดเบาราวกับคุยกับตัวเอง
~หล่อสวยเหมาะสมม๊าก... แต่ยูจินเศร้าเพราะไม่มีใจ... เห้อ! เพื่อนฉันแต่ละคน"
ยูจินพยายามขยับริมฝีปาก ยิ้มเล็กๆ แต่หัวใจยังคิดถึงร่างสูงคนนั้น
‘เสียงก้องในหู รอผม
