ตอน 26
ยูจินสะบัดหน้าเบาๆ หันกลับไปมองเขาด้วยแววตาขุ่นนิดๆ แต่ก็ไม่กล้าเถียง
"คุณ...ว่าไงฉันก็ว่างั้นละค่ะ"
เขายังคงเอนกายพิงหมอน สายตานิ่งเหมือนเดิม ริมฝีปากขยับช้าๆ สายตาเจ้าเล่ห์
“อยู่จนกว่าผมจะหลับ ถึงจะหมดหน้าที่คุณ”
เสียงของเขานุ่มแต่ชัดเจน มันคือคำสั่งจากเจ้าหนี้ของครอบครัวเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่แยกแยะก็ตามว่าเวลางาน กับอารมณ์ส่วนตัวไม่ควรมาปนกัน เธอยืนนิ่งชั่วขณะ ก่อนถอนหายใจเฮือกเบาๆ เธอก้มหน้าหลบสายตาคมกริบคู่นั้น ที่เหมือนกำลังอ่านใจเธออยู่ เสียงตอบของเธอเบากว่าที่คิด ไม่แข็งกร้าวเหมือนตอนแรก
“…ได้ค่ะฉันจะเฝ้าคุณจนกว่าคุณจะหลับ แต่พริ้มต้องออกเวรแล้ว รบกวนคุณให้ลูกน้องคุณไปส่งเธอที่บ้าน ได้มั้ยคะ?
เขามองเธอแล้วไม่ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงเขาเงียบๆ เธอยกมือประสานบนตัก พยายามไม่มองไปที่คนบนเตียงอีก
แต่วาคินยังคงมองเธอ เงียบ... แวว
